Συνθήματα στους τοίχους
Με μπερδεμένους στίχους
Και η ζωή σε αδιέξοδο μπροστά
Στης νύχτας τους ενοίκους
Και στης καρδιάς τους χτύπους
Μπερδεύονται τα λόγια
Και η σκέψη στο μετά ….
Δεν είναι αυτή η εποχή που ονειρεύτηκα
Δεν είναι ετούτη η ζωή πια η δική μου
Ήταν ο δρόμος σκοτεινός και σαγηνεύτηκα
Απ’ το φεγγάρι που το έκαναν φυλακή μου
Πέρασα μέσα από φωτιές μα δεν καιγόμουνα
Μα ήρθε η ώρα να τις σβήσω απ’ τη ματιά μου
Όλα τα χρόνια μου περάσανε ανώνυμα
Λίγο πιο νόμιμα και από τα ιδανικά μου
Συνθήματα με ρύπους
στους δούρειους τους ίππους
Δεν έχουμε τις λύσεις
δε φτάνουμε ψηλά
Ή ίδια ιστορία ,μια βωμολοχία
Που βρίζει μόνο ανθρώπους
Και ελπίζει στα φτηνά..
