pennastregata
12-02-2014 @ 09:47 | Στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, θυμάμαι για χρόνια έναν οδοκαθαριστή... Πάντοτε αυθεντικά χαμογελαστός και ευγενής καθάριζε, εκτός από τα σκουπίδια, και την διάθεση όσων τον συναντούσαν, (και είχαν μάτια να τον δουν). Σιγοτραγουδούσε, χαιρετούσε τον κόσμο και... σάρωνε. Απολάμβανε την ουσία της "ταπεινής" και "βρώμικης" δουλειάς του και αυτό νομίζω πως απαιτεί σοφία και δύναμη. (http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=204216)
Προσωπικά θαρρώ πως...
η πράξη προσδιορίζεται από το ποιόν του καθενός μας (και μας προσδιορίζει ταυτόχρονα). Η μετριότητα της ζωής είναι στην ουσία η μετριότητα των πράξεών μας, ακόμα και όταν επιβάλλονται από εξωγενείς παράγοντες, αφού η ίδια, φαινομενικά, πράξη μπορεί να επιφέρει , γενόμενη από διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικά αποτελέσματα. Η ποίηση πάλι δεν είναι ζωή, μπορεί όμως να την κάνει σαφώς ομορφότερη και εκεί είναι η δύναμή της. Ακόμη και η "καταραμένη" ποίηση κουβαλάει ομορφιά, αφού ξορκίζει τους δαίμονες του γράφοντος και αυτό είναι από μόνο του μια πράξη ομορφιάς ενάντια σε κάτι άσχημο...
Η δε απραξία, θαρρώ, εξ ορισμού αντιστρατεύεται την ποίηση (δημιουργία). Συμπέρασμα; Ποιείστε, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, στην άλλη μεριά του παραπετάσματος μας περιμένει η αποκτήνωση... Καλημέρα. | |
