| |
[I]Στον κόσμο τούτο φανήκαμε, με μια βαλίτσα σκοτάδι
Κάθε που την ανοίγουμε, αντάρα πιάνει μεγάλη
~
Τα βουνά μας αλλάζουμε το Εγώ μας προβάλει
Το σκότος είναι βαρύτερο, το Φως πάνω απ΄όρη προβάλλει
~
Τις πληγές σκάλα έκανα, πάνω στα όρη πατάω
Σε πέτρες και σε χώματα λουλούδια στίχους σκορπάω
~
Λέξεις αδέσποτες ένωσα, σπίθες χαράς απ΄τα μάτια
Απ΄τους ήχους τα χρώματα, φωτίζω φως και σκοτάδια
~
Το σκοτάδι ατέλειωτο, η βαλίτσα μεγάλη
Χουφτώνω λίγα γραμμάρια, μια αγκαλιά λουλούδια προβάλλει
~
Ρίζες πιάνουν στα όρη σας, όμορφα μυρωδάτα
Μετέχουν κι είναι αμέτοχα, ψυχή στα άψυχά μας…[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
