| |
Πέφτουνε πάνω μου βουνά
πάλι κι αυτό το βράδυ
λείπει ο ήλιος μου κι εγώ
βλέπω τριγύρω μου σκοτάδι
Δώσε ανάσα στην καρδιά
ποτήρι στον καϊμό μου
για να το πιώ και να γενώ
ελεύθερος στο μπρος μου
Δε θέλω πια να σε ζητώ
εμένα να φωτήσεις
σαν τεχνητό έτσι πια φως
ξανά να με πατήσεις
Θέλω δικιά μου ξαστεριά
ήλιο από εμένα
μέρα και νύχτα να κοιτώ
άσπρα πουλιά και περιστέρια
Άσε με μόνο μου λοιπόν
μήπως και ξεκολλήσω
απ' το δικό σου τεχνητό φως
και εμένα αποδείξω
Κι όταν αστράψω δυνατά
και η ακτίνα μου σκορπίσει
τότε αν θες έλα κι εσύ
το δρόμο να φωτήσεις
Έτσι όπως θα' ναι δυνατό
θα δεις και θα το ξέρεις
να χωριστεί δε θα μπορεί
και συ να φύγεις τότε,
δε θα θέλεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
