| |
32
Ο μολυβι ουρανος.Η βροχη που πεφτει.Το καινουργιο μπουφαν χωρις μανικια που αγορασες
απ'τους Κινεζους ξεχασμενο στο συρμα να βρεχεται.Το ποτηρι-θερμος που ηταν μαζι
με την συσκευασια καφε φιλτρου που ψωνισες απο το σουπερ μαρκετ.Η σακουλα με το
μισο κιλο καπνο απο το Αγρινιο που σου εδωσε ενας φιλος του αδερφου σου.Η μουσικη του Μπαχ.
Τα χαλασμενα κεραμυδια.Το ταβανι που σταζει.Το ποτηρι που εχεις βαλει κοντα στο παραθυρο.
Ο ηχος της καθε σταγονας που πεφτει μεσα.Ολα ειναι στην θεση τους αλλα παλι τιποτα δεν ειναι
οπως θα επρεπε να ειναι την πρωτη μερα της ανοιξης.Αλλα μπορει και να κανεις λαθος.
33
Σε καποιο φαγαδικο της βουλιαγμενης.Μεσανυχτα.Καθομουν σε ενα σκαμπο και επινα την μπυρα μου.
Χαζευα απο το τζαμι τα αυτοκινητα να περνουν.Σε ενα τραπεζι πισω μου μια παρεα ετρωγε
και κουβεντιαζε δυνατα.Στο διπλανο σκαμπο ενας τυπος μολις ειχα καταβροχθισει τα πιτογυρα του
κι αναβε τσιγαρο.Εγω ειχα μπει σε ενα τρυπακι να προσπαθω να διαχωρισω τις σκεψεις μου
απο τις φωνες που ακουγα μεσα μου.Συνειδητοποιουσα οτι εκανα χειρονομιες και μου ξεφευγαν
ακανονιστες λεξεις.Προσπαθησα να σκεφτω τι θα κανω αυριο για να βαλω λιγο ταξη στο χαος.
Λεωφορειο νοσοκομειο ημερας ομαδες λεωφορειο σπιτι τελος.Με επιασε νευρικο γελιο.
Βαλθηκα να χαζευω παλι τα αυτοκινητα.Το φαναρι εγινε κοκκινο.Μια γυναικα γυρω στα 30
με μαυρο μινι διχτυωτο καλσον κοκκινες γοβες διεσχισε την διαβαση των πεζων κοντοσταθηκε
στο απεναντι πεζοδρομιο και αναψε τσιγαρο.Αρχισε να βηματιζει νευρικα πανω κατω.
Εσβυσα το τσιγαρο μου στο τασακι και οσο πιο γρηγορα μπορουσα βγηκα εξω στον δρομο.
Την πλησιασα.Προσπαθησα να σκεφτω κατι εξυπνο.Ξαφνικα την ειδα να τυλιγεται απο μια λαμψη.
Εκανα πισω σαστισμενος.Αρχισε να χανει την οντοτητα της.Σταματησε να παταει στο εδαφος
και αρχισε να ανεβαινει προς τον ουρανο.Μπηκε σε ενα διαστημοπλοιο και εξαφανιστηκε.
Αποφασισα αυτο το περιστατικο να μην το αναφερω στον γιατρο μου.
34
Ισως ολα να ειναι αριθμοι.Και οι σκεψεις και τα συναισθηματα αριθμοι κι αυτα.Και η προσπαθεια
που καταβαλεις να ειναι μετρησιμη και καθολου ικανοποιητικη.Και το παθος σου για ζωη κι αυτο
να υπολειπεται.Και η συγκρουση με το εγω αναποφευκτη.Και ο πολεμος ιερος αλλα δεν φερνει
την πολυποθητη ειρηνη.Και εσυ να εχεις παψει να συνθετεις αλλα εχεις καταπιαστει με μανια
σε εναν αγωνα αποσυνθεσης.Και το εδαφος να χανεται κατω απο τα ποδια σου.Και μην μπορωντας
να αντεξεις το κενο μεταξυ σειρμου και αποβαθρας μπαινεις στο πρωτο τρενο που θα βρεις
κι ας μην ειναι το δικο σου.Αλλα ποιο ειναι το δικο σου και που ηθελες να πας;Εχεις ξεχασει
προσπαθεις να θυμηθεις δεν σε βοηθαει το μυαλο σου.Ετσι περνας στον κοσμο της χημειας.
Και ολα αυτα τα λες στον γιατρο κι εκεινος ξυνει το πιγουνι του.Αρχειοθετει τα συμπτωματα σου
και σου γραφει το μαγικο χαρτακι."2 το πρωι απο αυτα 2 το βραδυ απο τα αλλα"Για αυτο σου λεω
να πανε να γαμηθουν οι αριθμοι λενε δεν λενε την αληθεια.
35
Η καμερα εχει μετατοπιστει απο το υψος των ματιων μου.Βρισκεται καπου στο ταβανι και με σημαδευει.
Βλεπω τον εαυτο μου καθισμενο στην καρεκλα κοντα στο τραπεζι με τον υπολογιστη.Τον παρακολουθω
να βριζει και να αφριζει που δεν του καθονται οι σωστες λεξεις οι σωστες εκφρασεις τα σωστα
νοηματα.Τον βλεπω να ξυνει το κεφαλι του με μανια να στριβει ενα ακομα τσιγαρο να ξαναπροσπαθει
να ξαναβλαστημαει να καρφωνει την ματια του στον τοιχο και να περναει ετσι κανα τεταρτο.Υστερα
σαν να τον χτυπαει το ρευμα πεταγεται ορθιος και αρχιζει να βηματιζει στο μικρο δωματιο.Πανω κατω
πανω κατω για καμποση ωρα.Οταν τελικα ηρεμησει θα σταθει ορθιος μπροστα απο την οθονη του υπολογιστη
θα ριξει μια ματια σε αυτα που εχει γραψει και θα τα στειλει ολα στον καδο ανακυκλωσης.Θα μεινει
να κοιταει το λευκο της οθονης.Ξαφνικα θα γυρει το κεφαλι του προς τα πανω και θα ανακαλυψει την καμερα.
Θα ανεβει πανω στην καρεκλα θα της ριξει μια σπρωξια και θα την πεταξει κατω.
Θα την κοπανησει στο πατωμα μεχρι να την διαλυσει.Μα πλεον δεν εχει πια καμμια πρεμουρα να γραψει.
Εχει ορεξη να ζησει.
36
Καποιοι δεν εχουνε να φανε.Καποιοι δεν θελουνε να φανε.Ειναι καταρα να εισαι αστος.Κανεις δεν σε
παιρνει στα σοβαρα.Η εργατικη πολυκατοικια απο στεναχωρες σκεψεις που εχεις στο κεφαλι σου δεν πειθει
κανεναν.Δεν εχεις δουλεψει οικοδομη δεν εχεις παει βολτα με την σκουπιδιαρα ουτε εχεις εκκενωσει βοθρους.
Δεν εχεις χτυπησει καρτα στο εργοστασιο.Δεν εχεις ρωτησει τους Αλβανους που ζουν απεναντυ πως διαολο τα
βγαζουν περα.Οχι εσυ ησουν απο τα παιδακια που ολα τα βρηκαν ετοιμα.Δεν εχεις ιδεα πως βγαινει το μεροκαματο
οχι για 2-3 μηνες αλλα για μια ζωη.Οχι για να βαλεις 2 δεκαρες στην τσεπη σου και να κανεις το κομματι σου
ή να βρεις καμμια γκομενα να πηδηξεις.
-Αντε γαμησου εσυ και η αρρωστεια σου λοιπον.
-Εσυ να γαμηθεις και οσοι δεχονται να ειναι δουλοι.
-Τι ξερεις εσυ απο ελευθερια;Ενα παρασιτο ησουνα ολη σου την ζωη.
-Εκανα τους λιγοτερους δυνατους συμβιβασμους
-Το αποτελεσμα μιλαει απο μονο του.
-Το μουνι της μανας σου.
-Της δικιας σου.
37
Αφου ειμαι σκαρτος κωλοπαιδι παλιοχαρακτηρας αθεος μεθυσος εκφυλος πως δεν τα καταφερα στην ζωη μου;
Δεν ειναι προαπαιτουμενα ολα αυτα για να γινεις καποιος;Αντ'αυτου χαντακωθηκα καταστραφηκα και χωθηκα ημιτρελος
στην ποντικοτρυπα μου.Ισως να φταιει οτι ποτε μου δεν ειχα φιλοδοξιες.Ολα τα εβλεπα σαν ενα παιχνιδι.
Οταν το παιχνιδι σοβαρευε εγω αρχιζα να τρεχω προς την αντιθετη κατευθυνση.Εχω την εντυπωση πως ποτε μου
δεν μεγαλωσα κανονικα.Περασα κατευθειαν απο την κατασταση του αγουρου σε αυτη του σαπισματος.
Μπορει να συμβει και συνεβει με μενα.
38
Ξαπλωμενος στο κρεβατι.Ανημπορος να σκεφτεις ή να κανεις το οτιδηποτε.Ακους την βροχη να χτυπαει
μονοτονα στο τζαμι.Εξω σκοτεινιαζει.Δεν εχεις ουτε την δυναμη να αναψεις το φως.Θελεις να πεθανεις
αλλα το αντερο σου εχει αλλη αποψη.Κατι η φασολαδα που εφαγες το μεσημερι κατι ο απογευματινος φραπες
σου ερχεται ενα τρομερο μπαραζ απο κλανιδια που και να ηθελες που δεν ηθελες δεν θα μπορουσες να τα εμποδισεις.
Σου φαινεται τοσο γελοια η ολη κατασταση που ξαναβρισκεις το κεφι σου.Αποφασιζεις να βγεις εξω για μια μπυρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
