| |
τώρα πάει δεν υπάρχει -δεν αντέχω την πα΄χνη
να κυλιέται στο αίμα μου στ ανοιχτό μου το δέρμα
κι αν τους πείραξα κάποτε με τις λέξεις μου άχνη
μου 'χαν στάξει στο στόμα τα αγκάθια από σμέρνα
Λίγα είπα από πόνο -θα μπορούσα πολλά... τόσα έχω...
μα ποιος νοιάζεται πια για όλα αυτά που χρειάζονται
σαν βαμβάκια που σκάνε στον ηλιο τα βλέπω
σε ενα κάμπο λουσμένο από φως να αραδιάζονται
Τόσο φτάνει -το χάδι στο πρόσωπο -θείο- ιώδιο το χάλασα
ποιος θέλει να δει περισσοτερα ;ποιος βιαζεται πια για ανάλυση
η ζωή προχωράει γοργά και στο τελμα μου μπηκε μια θαλασσα
δεν ήταν για μένα ετούτη του βούρκου η χρόνια παράλυση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
