κοντρα στο αναποφευκτο και τι να το κανει(ς)
-φευγατο σκαστο διχως το ρω-
που η ζωη ρουφαει θανατο και το αντιθετο ειναι γνωστο
η μυγα ειναι σαν τον ανθρωπο
κρεας
διαθεσιμο ναχει και οπως ναναι
ας ειναι και σκατα
τι νεκρο και τι ζωντανο
τη δουλεια του του την κανει
το ποιημα ειναι ατι
η καταληξη του υποκοριστικου του
μικρο στο ταξιδι αβιαστο
απιαστο ή στον προορισμο με την βια
παρα την θεληση του ακινητο
ο αερας σα φυλλο που το κινει αψυχο
κομματι εδω κ εκει και ψαχνεις
το ελλιπες και απων στο τσιγκελι
να το τριγυριζει η μυγα ετσι κι αλλιως
διχως νοημα
καγκελα και φτερα
τι νομιζεις ειναι αλλο η αγαπη
δεν θα στο χαλασω (με αυτα)
η ελπιδα ειναι το δημιουργημα τους
ψοφιο
το πως καταληγει
ειναι το ευοιωνο της υποθεσης
που σε γενναει και σε φτυνει στα μουτρα
(στα) σκατα
δεν θα μιλαμε για τ αυτονοητα
αυτα ειναι μαννα μου πεταλουδες και μελισσακια
απο μονα τους φτανουν να ειναι
χαρη- σε εσενα
