| |
Στο μοναστήρι τ' Αη-Μηνά, τα πάνσεπτα ενθυμούμαι
τα Μεγαλοπαράσκευα, 'κειόν τον παλιόν καιρό :
ψαλτάδες του επιτάφιου, ευλαβικά να πούμε,
τη νύχτα εκαρτερούσαμε, θρήνους για το Χριστό.
Ως τόσο, η έννοια η πιο βαριά, η έννοια η πιο γλυκιά μας ,
τον επιτάφιο, ήτανε, στις πλάτες μας ψηλά
να πάρουμε, και να ευωδάν' τα χέρια κι η αγκαλιά μας
ρόδα κομμένα απ' της μονής την τριανταφυλλιά
και μύρο από των κοριτσιών τον ντροπαλό τον κόρφο,
των κοριτσιών που εστόλιζαν μ' ευλάβεια και σπουδή
τον άγιο επιτάφιο, απ' τον δροσάτο όρθρο
ως την εσπέρα τη χλωμή την πάντα βροχερή.
Τον παίρναν' τέσσερα λοιπόν , τον Επιτάφιο , πρώτα,
παλικαράκια, ως του Γιαβρή τον πάνω μαχαλά.
Τον παίρναν' κι οι καλόγριες , κατόπιν ως την πόρτα
της εκκλησιάς, που εσκόλαγε η γλυκιά κατηφοριά...!
Κι απέ, τον απιθώνανε μπροστά απ' τ' Άγιο Βήμα,
γαλήνιος στη βαθιά σιωπή γλυκά ν' αναπαυτεί ,
πλάι στα στασίδια που κερί ευωδιάζανε και κρίνα,
ο Ναζωραίος που είχανε θρηνήσει οι χωριανοί...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
|
