| |
Ας είναι.
Τραβας το καρεκλάκι και κάθεσαι πίσω απ επιβλητικό πιάνο. Μπροστά σου τα πλήκτρα ' καθένα και ένας ήχος , μιά νότα, γεμάτη υποσχέσεις. Μουδιασμένα τα δάχτυλα κι ο φόβος κυλάει ιδρώτας στο μέτωπο. Ο πόθος φουντωνει στα κόκκινα μάγουλα και τα δάχτυλα για πρώτη φορά με ένα δάκρυ αγγίζουν τα πλήκτρα. Μιά νότα και φως τα τυλίγουν. Η παρασταση αρχίζει. Στο ίδιο έργο θεατής και μουσικός. Μ ανταμοιβή τις νότες. Αλλοτε μελωδικές κι αλλοτε φαλτσες. Τα δάχτυλα όμως ακαταπαυστα πιέζουν τα πλήκτρα με μία ακόρετση μανία αφήνοντας πάνω τους την αίσθηση του χαδιού, το χρώμα του αίματος ,πάθος και πόθο. Πάντα το πάθος κυρίαρχο να αψιμαχεί με τον πόθο σε ένα ατελεύτητο χορό προσπαθώντας να λησμονήσουν το φόβο. Μία ζωή ολόκληρη μ αυτόν τον απίθανο θίασο των ήχων των χρωμάτων και των παραισθήσεων. Μέχρι το τέλος αποζητώντας το χειροκρότημα. Το δικό σου χειροκρότημα όμως. Στο ίδιο έργο μουσικός και θεατής. Ενα χειροκρότημα που ποτέ δεν θα σταθεί αρκετό για να σε ξεπληρώσει. ΠΟΤΕ. Αυτό το ποτέ, το σημείο μηδέν, εκεί που παρελθόν παρόν και μέλλον, συναντιούνται και ταυτίζονται. Το σημείο που ταυτόχρονα ενώ όλα αρχίζουν συνάμα τελειώνουν. Με ένα δάκρυ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
