| |
Με απορία το μάτι να κοιτά
σαν άνεμος περνάει από μπροστά μου
δεν πρόκειται ποτέ ν' αποσυρθώ
για την έχουν καβάτζα τα όνειρα μου
Αποφάσεις που πρέπει να παρθούν
διλήμματα ταράζουν τα νερά μου
μα κι αν η ζάλη μου πάει στα τυφλά
έτσι απλά ας φύγει από μπροστά μου
ζωή με ψευδαισθήσεις ίσως ζω
και δε θα φτάσω το ρεαλισμό σου
δεν θα σνομπάρω ένα φιλί
γι' αυτό και τράβα το δικό σου
Κι αν δε προφτάσω κάποτε να της πω
την ιστορία απ' την αρχή με άλλα λόγια
σαν παραμύθι να το διηγηθώ
να νιώσει πως δεν έφυγε η κολόνια
Θα φτάσει κάποτε να με θυμηθεί
δε ξεχνιούνται οι μικρές μας αποστάσεις
όπως το λέω μπορεί να μη γενεί
αλλά η ανάγκη πλάθει καταστάσεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
