| |
ʼχυρο φύσηξε ο βοριάς και θάνατο η πλάση,
η μέρα φώναξε "γιατί;" κι ο ήλιος "υποφέρω!".
Την νύχτα ζεις μετωπικά κινδύνου σκόρπια δράση,
κι εγώ με μαύρη την ψυχή φαρμάκι συνεισφέρω.
Μεγαλειώδης η φθορά στην σχάση ουτοπία,
όταν διαλέγεις τα στενά και όχι λεωφόρους.
Η αλματώδης άνοια φορά αιχμαλωσία,
φιλεύοντας σου το "μπορεί" σε νέους αχθοφόρους.
Η σιλουέτα της βροχής έχει πικρές τις στάλες,
σαν πέφτει άτονα, κομψά στο ίδιο ανθοδοχείο.
Η πιρουέτα της ζωής που βρήκα τις προάλλες,
ακόμα ακούγεται θολά στης φύσης το ηχείο.
Στο μονοθέσιο φιλί δεν βίωσα την τύχη,
ούτε δανείστηκα ποτέ μικρές επαναλήψεις.
Το χρώμα έγινε σταχτί στου έρωτα τα τείχη,
φθαρμένος βρήκα μοναξιά στις ίδιες αντιλήψεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
