| |
Οι σκιές πετρωμένες με βία τριγυρνάνε στο σαλόνι,
το χαλίκι απ'τα παπούτσια σου στο μπάνιο ένα περίεργο αίσθημα σηκώνει,
η βρύση που μονότονα στάζει πάλι εσένα μου θυμίζει,
βλέπω την άδεια μεριά σου στο στρώμα και το μυαλό μου δακρύζει,
όχι δεν δακρύζουν τα μάτια μου πια, έχουν στεγνώσει,
ό,τι δάκρυα είχα έχουν γίνει καπνός, τώρα έχουν θολώσει.
Κοιτάζω τον καπνό απ' το τσιγάρο μου και ίσως είσαι εσύ,
φεγγάρια και σοκάκια τα βραδάκια της Δευτέρας, όλα εσύ,
οι μαριονέτες στην σκακιέρα πια δεν μου γελούν όπως και πρώτα,
έχω μείνει μοναχός με μια κούφια στάλα από ιδρώτα.
Θέλω να γίνω αέρας,
να μη σκέφτομαι άλλο πια,
να γίνω μια σταγόνα από βροχή,
που πέφτει στα σοκάκια τα παλιά,
ένα ηλιοβασίλεμα καυτό,
δεν θέλω πια να σε σκεφτώ.
Το φωτάκι του κομοδίνου χαλάει την ηρεμία τούτη του κενού,
θέλω να καρφώσω τα μάτια ενός κλέφτη, αλλά ποιανού,
μην έρθει μες την νύχτα και σε κλέψει απ' το μυαλό μου,
και σαν το φύλλο της βροχής να ξαναμπώ στον κόσμο το δικό μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
