| |
| | Για τον Κ. Καρυωτάκη |  | | | Άνευ... | | |
Ένα σημάδι εκεί, στο στέρνο σου, ένα σημάδι
πάντα πονάει όταν λες πως δεν θυμάσαι
ποιο χέρι αβρό στο κέντησε
και την ψυχή σου κέντρισε
και σ' έταξε... παντοτινά η γη του νά 'σαι.
Ένα πουλί σε μάγεψε, κρυμμένο αηδόνι,
μες τα φουγάρα που τα σύννεφα λερώνουν,
κάθε Απρίλης γίνεται
φαρμάκι που δεν πίνεται,
και οι πρώτες παπαρούνες σε ματώνουν.
Σέρνεις τα βήματα και εσένα σέρνει ο άνεμος
μέσα σε δρόμους που δεν έχουν ευωδιές,
πλοία περνούν και παίρνουν τις καρδιές
και στο Βαθύ
τα περιθώρια
στενεύουν.
Σ' είδα ξανά, σε γνώρισα απ' το βάδισμά σου,
οι ώμοι κυρτοί, σαν φορτωμένοι από έγνοιες,
ίσως η κάθε ανάμνηση
κοστίζει φράγκο ενάμισι
και λίγες παραισθήσεις μολυβένιες.
Ένα σημάδι εκεί, στο στέρνο σου, ένα σημάδι,
που δεν ετόλμησες ποτέ σου να το σβήσεις
για να σου λέει πως έμεινες
στον λάκο με τις έχιδνες,
και πως την έδιωξες, πριν να την χαιρετίσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 14
Στα αγαπημένα: 7
| | | | | | | |
| | Το χέρι μου άπλωσα, ψυχή μου, και σε βρήκα, τσιγγάνα μες στην αυτοκρατορία των συμπτώσεων. | | | |
|
YABER
28-04-2014 @ 12:02 | ::yes.:: ::up.:: ::up.:: | | heardline
28-04-2014 @ 12:46 | Πολύ καλογραμμένο και βαθυστόχαστο!!!!!!!!!!! | | ΒΥΡΩΝ
28-04-2014 @ 13:38 | Σ' είδα ξανά, σε γνώρισα απ' το βάδισμά σου,
οι ώμοι κυρτοί, σαν φορτωμένοι από έγνοιες,
ίσως η κάθε ανάμνηση
κοστίζει φράγκο ενάμισι
και λίγες παραισθήσεις μολυβένιες.
::theos.:: ::theos.:: | | Black Butterfly :)
28-04-2014 @ 15:22 | Ωραόα γραφή. Πολύ όμορφο ::rock.:: ::up.:: | | **Ηώς**
28-04-2014 @ 16:24 | ::theos.:: ::theos.:: ::angel.:: | | κομπλεξικός
28-04-2014 @ 18:26 | Πολύ ωραίο θέμα. Ωραίο εντός εισαγωγικών. | | ierapostolos
29-04-2014 @ 17:27 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | aridaios
02-05-2014 @ 00:44 | οι πρώτες παπαρούνες σε ματώνουν. ::love.::
Είναι και επίκαιρο Αγαπη.Σου χαρίζω ένα ποιήμα του
Αλέκου Κ. Μαγκλάρα.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ
Θέλω να φύγω. Πέρα απ’ τις κόκκινες μέρες.
Μακριά απ’ τον ήλιο.
Τα μεσημέρια σώπασαν. Ο τόπος έβρεξε πολύ.
Έπεσε βαριά ξεραΐλα στο σπίτι μας.
Είμαι ένα πουλί που ’νείρεται τα χελιδόνια της επιστροφής,
Το κόκκινο φόρεμα της άνοιξης. Την ερημιά.
Οι νύχτες με λυπήθηκαν. Δε μιλάνε. Πίνουν πολύ νερό.
Ήρθες κι’ έφυγα. Έλειπες κι’ έτρεχα γυρεύοντας τη γωνιά της
καρδιά σου.
Όμως ο θεός μας σκέφτεται. Την άνοιξη με τις παπαρούνες.
Τα πράσινα χώματα της γης. Το Μάη. Τις Πηγές.
Τα ποτάμια με το γκρίζο φόρεμα.
Φλεβάρης 1951
Φιλακια απο την Φλωρινα. | | smaragdenia
02-05-2014 @ 17:06 | ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ........ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!!!!!!!!!!!
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | nadin1974
03-05-2014 @ 18:20 | Σέρνεις τα βήματα και εσένα σέρνει ο άνεμος
μέσα σε δρόμους που δεν έχουν ευωδιές,
πλοία περνούν και παίρνουν τις καρδιές
και στο Βαθύ
τα περιθώρια
στενεύουν.
Πάντα Υπέροχη , Αγάπη!
::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: | | heardline
20-01-2017 @ 15:20 | Είμαστε κάτι......
Eίμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. O άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Eίμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Yψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Eίμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Mας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
''Αφιέρωση'' | | Δημήτρης Ιατρού
20-01-2017 @ 15:32 | Πολύ όμορφο και εξαίρετο το τέλος ...! | | ταπεινος ναρκισσος
20-01-2017 @ 20:30 | Η εγκεφαλική ομορφιά του ποιηματός σου, είναι ακαταμάχητα
δυναμική ! ! ! | | πανσελινος
22-01-2017 @ 20:33 | Ένα σημάδι εκεί, στο στέρνο σου, ένα σημάδι,
που δεν ετόλμησες ποτέ σου να το σβήσεις
για να σου λέει πως έμεινες
στον λάκο με τις έχιδνες,
και πως την έδιωξες, πριν να την χαιρετίσεις. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
