| |
Ο Xάρακας
Νερό καθάριο από τα σύννεφα φερμένο,
που παρασέρνει φύλα και κλαδιά
και φτιάχνει μονοπάτι ευλογημένο,
που αγαπούν να παίζουν τα παιδιά.
Απότομες οι όχθες δασωμένες ,
πρέπει να ξέρεις για να φτάσεις ως εκεί.
Μα οι χαρές πολλές κι ονειρεμένες ,
σαν δεις το θαύμα εκεί που κατοικεί.
Πουλιά και ζώα και φυτά πανώρια,
σε μια υπέροχη συνύπαρξη ένα γύρω.
Λιμνούλες να ψαρεύουνε τ’ αγόρια,
Χλόη πυκνή το σώμα μου να γείρω.
Χελώνες, φίδια και ψαράκια πλουμιστά,
λουλούδια κρεμασμένα από τα βράχια,
φυτά που ζούνε στο νερό συνταιριαστά,
κι επάνω τραγουδάνε τα βατράχια.
Στενός ο τόπος δίχως παρακλάδια,
απότομος κι ευθύς εξ’ ου και τ’ όνομα του,
σαν χάρακας χαράζει τα σελάδια
κι η θάλασσα ημερώνει τα νερά του.
Το κλάμα του θυμίζει ανταριασμένο,
θεριό που βολοδέρνει στα ρουμάνια,
ο τόπος σείεται ,φεύγει απελπισμένο,
χτυπώντας στους γρανίτες στα πλατάνια.
Αν άκουσες για μια φορά μονάχα,
τον Xάρακα να κλαίει το χειμώνα,
τι θα μπορέσει να σου κάνει τάχα,
εσένα η πλανεύτρα η γοργόνα;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
