| |
"Η ΜΙΚΡΗ ΣΟΥ ΠΟΙΗΤΡΙΑ" ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Οι μέρες χάριτος τελειώσαν.
Ο ήλιος ζάρωσε σε μια γωνιά.
Η νύχτα έχασε την έννοια της.
Τα δάκρυα στερέψαν πια.
Η μουσική απόψε γέρασε.
Κερνάει ένα τελευταίο χορό.
Η λέξεις χάσαν την αξία τους.
Νεκρά κορμιά σε μια σωρό.
Σε συναντώ πάνω στο διάβα μου.
Και τείνω να συγκινηθώ.
Μα, το άδειο βλέμμα σου,το ψέμα σου
με κάνει να απομακρυνθώ.
Σ' όλο τον κόσμο ύστερα ανοίγομαι
και ψάχνω κάπου να πιαστώ.
Μ' αυτός με διώχνει και διαλέγω
στον εαυτό μου να κλειστώ.
Ούτε που μου συμπαραστέκεται,
μόνο με απάθεια με κοιτά.
Τη μοίρα του την αποδέχτηκε,
λάθη μου χρέωσε παλιά.
Τόσο η ζωή μου αντιστέκεται.
Μα, απ' όλους πιο πολύ εσύ.
Και με πληγώνει που το πίστεψα
πως θ' αγαπιόμασταν πολύ.
Σε μια γωνιά αφού κατέρρευσα
κάνω ξανά να σηκωθώ,
στις γυναικείες τουαλέτες,
το επείγον καταφύγιο.
Κοιτιέμαι στο χλωμό καθρέφτη.
Την κόμη μου φτιάχνω καλά.
Θωρώ την γκρίζα ομορφιά μου
που ψεύδεται φάτσα μπροστά.
Ο κόσμος δε θα 'ναι ο ίδιος.
Μ' εκθρόνισες σε μια βραδιά.
Είσαι ο μοναδικός σου φίλος.
Και εγώ, μιας χρήσεως συντροφιά.
Τώρα αμυδρά ίσως με θυμάσαι
με ένα σφίξιμο στα στήθη.
Μα, ήταν,είναι και θα είναι
"η μικρή σου ποιήτρια" παραμύθι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
