| |
Απροθυμία
Από τον Ρόμπερτ Φροστ
Έξω στα χωράφια και τα δάση
και πέρα από τα τείχη πλανήθηκα’
σκαρφάλωσα σε λόφους πανοραμικούς
κι ολόγυρα τον κόσμο είδα, και κατηφόρισα’
πήρα την λεωφόρο πίσω για το σπίτι,
και ιδού, το τέλος.
Τα φύλλα όλα νεκρά στο χώμα,
εκτός από αυτά που κρατά η βελανιδιά
για τα αποχωριστεί ένα ένα
και να τα αφήσει να χαθούν σαν βάρη μισερά
πάνω στο παγωμένο χιόνι
όταν κοιμούνται οι άλλοι.
και τα πεθαμένα φύλλα κείνται ακίνητα και σωρευμένα,
δίχως πια να βολοδέρνουν δώθε κείθε’
ο τελευταίος μοναχικός αστήρ εχάθη’
τα άνθη της αγριοφουντουκιάς μαραίνονται’
η καρδιά ακόμα αδημονεί να αναζητήσει,
μα τα πόδια αναρωτιούνται “προς τα πού;”
Αχ, πότε για την καρδιά του ανθρώπου
δεν λογίστηκε το λιγότερο ως προδοσία
να πηγαίνεις όπου το ρεύμα σε σπρώχνει,
κεχαριτωμένα να υποκύπτεις στην λογική,
και με υπόκλιση να δέχεσαι το τέλος
ενός έρωτα ή μιας εποχής;
Το πρωτότυπο...
Reluctance
by Robert Frost
Out through the fields and the woods
And over the walls I have wended;
I have climbed the hills of view
And looked at the world, and descended;
I have come by the highway home,
And lo, it is ended.
The leaves are all dead on the ground,
Save those that the oak is keeping
To ravel them one by one
And let them go scraping and creeping
Out over the crusted snow,
When others are sleeping.
And the dead leaves lie huddled and still,
No longer blown hither and thither;
The last lone aster is gone;
The flowers of the witch-hazel wither;
The heart is still aching to seek,
But the feet question 'Whither?'
Ah, when to the heart of man
Was it ever less than a treason
To go with the drift of things,
To yield with a grace to reason,
And bow and accept the end
Of a love or a season?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
