| |
Ιστορία 5η
17Η ΝΟΕΜΒΡΗ
(Προσωπική ιστορία πελάτισσας)
Μια μέρα πολύ – πολύ - πολύ δύσκολη !!!
Είναι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα γύρω στις πέντε, έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Ψιλοβρέχει. Για μένα ο χρόνος έχει σταματήσει. Από το πρωί τρέχω στους γιατρούς για εξετάσεις. Εξετάσεις πάρα πολλές, λόγια, λόγια, λόγια και μισόλογα τόσα πολλά που μου επιβεβαίωσαν τις υποψίες μου, οι οποίες ξεκίνησαν δέκα μήνες πριν όταν άρχισα να χάνω τη φωνή μου• σήμερα σιγοψιθυρίζω, μόλις που με καταλαβαίνουν.
Έχω ραντεβού κάπου κοντά στο πάρκο Συγγρού, με τον τρίτο γιατρό στον οποίο θα δείξω τις εξετάσεις. Απεγνωσμένα ψάχνω να βρω γιατρό που να μου πει ότι δεν είναι τίποτα το σοβαρό.
Ο γιατρός, γνωστός μου, τον εκτιμώ και τον σέβομαι. Να δούμε πως και τι θα μου πει ή θ΄ αρχίσει και αυτός τα μπλα- μπλα- μπλα.
Ήδη βρίσκομαι καθισμένη στο γραφείο του, μελετά τις εξετάσεις μου, σηκώνει το κεφάλι με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει: «Καλώς όρισες στη μεγάλη οικογένεια». Τον ρωτάω με τα μάτια, άηχα, απελπισμένα. Εκείνος μου απαντά: «Ναι, έχομε ένα καρκίνο στην αριστερή φωνητική χορδή». Σιγή. Το υποψιαζόμουνα, το φοβόμουνα αλλά όταν το πρωτοακούς παγώνεις, Γίνεσαι άγαλμα. Προσπαθώ να κουνήσω τα μέλη μου. Αδύνατον. Ούτε τα βλέφαρά μου δεν κλείνουν, Όμως βλέπω-ακτινογραφώ το πρόσωπό του γιατρού. Εκείνος συνεχίζει σε πλήρη ηρεμία, «Είναι θέμα δικό σας αν θα γίνεται καλά», εξακολουθώ να τον κοιτάζω, «Αν συνεργαστείτε και θέλετε να δώσετε μάχη, θα σας βοηθήσουμε με άριστα αποτελέσματα. Αν δεν θέλετε να παλέψετε, να μην ξαναέρθετε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Εξακολουθώ να τον κοιτάζω. Σκύβει τα μάτια.
Σηκώνομαι, δεν ξέρω αν τον χαιρέτησα. Άνοιξα την πόρτα, κατέβηκα τρεις ορόφους, βγήκα στο δρόμο. Δεν υπήρχε τίποτα έξω, ούτε δέντρα, ούτε σπίτια, ούτε άνθρωποι, ούτε καν δρόμος παρεκτός ένα τεράστιο γαλάζιο κενό, ένα πούσι, έχει σκεπάσει τα πάντα.. Περπατώ. Παντού ησυχία. Τα πόδια μου κινούνται αυτοματοποιημένα.
Ακούγονται φωνές, φρένα, βρισίδι. Ένα αυτοκίνητο εμφανίζεται μέσα στην ομίχλη μου. Βρίσκομαι πεσμένη κάτω. Κάποια χέρια με σηκώνουν. Κάποιος με ταρακουνάει.
- Είστε καλά; Με την ελάχιστη βραχνή φωνή μου του απαντώ.
- Ναι, ναι καλά. Πολύ καλά.
- Να σας πάω κάπου; Είμαι ταξί. Να σας πάω σπίτι σας;
- Ναι, ναι.
Με υποβαστάζει, ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, κάθομαι. Βάζει μπρος.
- Πού να σας πάω;
- Κυψέλη.
- Δεν άκουσα. Περιστέρι είπατε;
- Κυψέλη.
Παρακολουθεί τα χείλη μου. Επιτέλους κατάλαβε.
- Κυψέλη; Αποκλείεται. 17 Νοέμβρη σήμερα. Έχει πορεία, για το Πολυτεχνείο. Όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί. Θα σας πάω από πάνω, από τον περιφερειακό.
Κάθομαι στην θέση του συνιδηγού Μου μιλάει.
Δεν ακούω. Ξεκινάει. Ανοίγω την τσάντα μου, μηχανικά ανάβω τσιγάρο. Το ταξί τρέχει. Έχει βραδιάσει.
- Να βάλω μουσική;
- ……
- Όχι, δεν θέλετε;. Τι σας συμβαίνει; Μπορώ να βοηθήσω;
Το τσιγάρο μου έκαψε τα δάκτυλα. Το σβήνω. Ανάβω άλλο. Το ταξί σταματά. Ανοίγει το φως. Πιάνει το χέρι μου, το αριστερό, ανοίγει την παλάμη, την κοιτάζει.
- Ξέρω να διαβάζω τις γραμμές. Περνάς δύσκολες ώρες.
Τι μου λέει ο άνθρωπος! Δεν καταλαβαίνω. Ο μονόλογός του συνεχίζεται, λέει, λέει…
- Πάντως να ξέρεις πως ό,τι και να είναι, εσύ θα το ξεπεράσεις. Άκουσέ με.
Μου πιάνει το σαγόνι, με κοιτάζει στο πρόσωπο. Υψώνει τη φωνή του.
- Να ξέρεις θα το ξεπεράσεις.
Ήταν καλο άνθρωπος.
Σβήνει το φως. Το ταξί ξεκινάει. Ανάβω άλλο τσιγάρο. Το κεφάλι μου είναι άδειο ως τη στιγμή που νοιώθω το χέρι του να προχωρεί ακάθεκτα από τους μηρό μου προς τα επάνω. «Είσαι όμορφη γυναίκα και νέα. Θα σε βοηθήσω. Θα περάσει ό,τι και να είναι αυτό, έχω μαγικά δάκτυλα, θα δεις.»
Ξυπνάω σαν από λήθαργο. Του δίνω μια αγκωνιά και προσπαθώ ν΄ ανοίξω την πόρτα.
- Τρελή είσαι κούκλα; Θέλεις να σκοτωθείς; Έλα κοντά μου.
Βγάζει το χέρι του από τα πόδια μου και προσπαθεί πιεστικά να με αγκαλιάσει. Το δεξί μου χέρι κινείται αυτόματα. Προσπαθεί να με φιλήσει. «Έλα, αφού το θέλεις, Φιλάω ωραία.» Αυθόρμητα, σβήνω το τσιγάρο μου στο χέρι του.
Χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου, στριγκλίζει. Κατορθώνει και το σταματάει, ανοίγω την πόρτα κι αρχίζω να τρέχω, ενώ οι φωνές του σκίζουν τον αέρα «Τρελήήήήήή, τρελή, τρελήήήήήήή. Μ΄ έκαψες.
Συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι στον περιφερειακό δρόμο, κάτω από το Τάμα.
Όλη αυτή η ιστορία μ΄ έκανε να βρω τον εαυτό μου.
Έφτασα στο σπίτι μου μετά από μιας ώρας περπάτημα, κουρασμένη σωματικά, ψυχικό ερείπιο μα πίσω απ΄ όλα αυτά ένα ελάχιστο αχνό φως ελπίδας.
«Λες να γίνω καλά;»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
