| |
Μια γόμα σβήνει το μελάνι,
που απ τη καρδιά ακόμα να στεγνώσει,
με μουτζούρα μοιάζει η ζωή,
και το πρόσωπό σου μες το νου μου έχει θολώσει.
Γόμες λιωμένες που μικρός,
τις πετούσα στα σκουπίδια με ευτυχία,
δε φαντάστηκα τότε ποτέ,
πως θα γινόταν η ζωή μια απ τα ίδια.
Όπως ο άνεμος, ο χρόνος παίρνει,
τα όνειρα σαν σκόνη στον αέρα,
και βάζεις τη καρδιά σε ένα δοχείο,
που τις στάχτες τις κοιτάς νύχτα και μέρα.
Μα τώρα βράδιασε, κι εγώ μη σε κουράσω,
ένα φιλί απο τις στάχτες καθαρίζω,
σαν θαύμα που δε κάηκε ποτέ του,
με ένα αντίο, στα χειλάκια σου αφήνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
