| |
| | Νηνεμία |  | | |
Καθώς κοιτάζω μέσ’ από το παραθύρι,
την ζήση να ξοδεύεται, χαραμισμένη,
αναπολώ το που μ’ αρνήθηκαν χατήρι,
ν’ αφήσουν της καρδιάς μου κάτι να προσμένει.
Καθώς περνούν τα χρόνια κι οι παλιές ελπίδες,
έγιναν λύκοι του χειμώνα, πεινασμένοι,
δεν με συνάντησες ποτέ και δεν με είδες,
ξένοι και πριν και τώρα - και στο μέλλον ξένοι.
Ήταν η μοίρα η σκληρή, το ριζικό μου;
Πολλές συνήθειες που ενώθηκαν σε μία.
Ήτανε, ίσως, το κεφάλι, το ξερό μου...
Μπορεί μονάχα η εγγενής αδυναμία,
να σβήνει κάθε τι που λόγιζα δικό μου,
ή πριν την νέα φουρτούνα, η νηνεμία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | διαλέξαμε τα όμορφα βάσανα | | | |
|
zpeponi
21-06-2014 @ 10:30 | καλημέρα φίλοι και καλό σκ! ::cool.:: | | Ναταλία...
21-06-2014 @ 12:00 | Ήταν η μοίρα η σκληρή, το ριζικό μου;
Πολλές συνήθειες που ενώθηκαν σε μία.
Ήτανε, ίσως, το κεφάλι, το ξερό μου...
Υπέροχο ::yes.:: ::theos.:: | | heardline
21-06-2014 @ 14:19 | Καλημέρα Νίκο, πολύ ωραία το έγραψες!!!!!!!!!!! | | ASTRITISOT
23-06-2019 @ 16:13 | Ωραίο!
::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
