| |
| | γυαλιά καρφιά |  | | | ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!! | | |
Ήταν ο τρίτος χρόνος στη σειρά που περνούσε τις διακοπές του στο ίδιο νησί...Που βουτούσε
στην ίδια παραλία και που νοίκιαζε το ίδιο δωμάτιο, (το πυργάκι) όπως το έλεγε η κυρία Βέτα
η ιδιοκτήτρια της πανσιόν.
Το πυργάκι ήταν το μοναδικό δωμάτιο στον τρίτο όροφο Είχε προκύψει από την ένωση δυό
παλαιότερων χτισμάτων, κάτι που έκανε τη Βέτα να τρέχει κάθε χρόνο στην πολεοδομία, εξα
σφαλίζοντας προσωρινές άδειες, προκειμένου να παρατείνει την κατεδάφιση του.
« Δε με νοιάζει Άρη μου ( του έλεγε) που θα το ρίξουν αλλά που θα το στερηθείς εσύ»
Τον είχε στ αλήθεια λατρέψει ο Άρης εκείνο το χώρο, περίμενε πως και πως να μπει ο Ιούλης
και να εξαντλήσει όλη του την άδεια στο μαγικό πυργάκι με την ημικυκλική βεράντα την υπέρο-
χη θέα στη θάλασσα τη φυσική δροσιά που του χαριζόταν χωρίς κλιματισμό αλλά ακόμα και
από την επίπλωση. Γιατί παρ΄όλο που είχε όλο τα προσόντα να υιοθετήσει ακόμα κι ένα αθώο
ναρκισσισμό, ποτέ του δεν τα πήγαινα καλά με τους καθρέφτες...Αυτός όμως που ήταν στο πυρ
γάκι ο μεγάλος με την παλιά και λίγο φαγωμένη σκαλιστή κορνίζα, τον υποδεχόταν πάντα με
χαμόγελο το αληθινό, το δικό του.
Εκείνο το βράδυ ο Άρης είχε πιστέψει ότι η Αννίτα ( η κοπέλλα που είχε γνωρίσει στο καράβι)
και είχε αρχίσει ένα ασήμαντο, οπως πίστευε, φλερτ μαζί της, παρασυρμένη από την πενταμε
λή ανήσυχη παρέα της, θα τον είχε ξέχάσει...Έται θα ζούσε απερίσπαστος την μαγεία των τελε
υταίων τεσσάρων ημερών.Από τότε που βρήκε εκείνο το παράξενο χαιμαλί στη θάλασσα.
Απόβραδο σχεδόν ήταν που έπαιρνε το απογευματινό του μπάνιο, όταν ένα μακρύ δερμάτινο
κορδόνι μπλέχτηκε στα δάχτυλα του αριστερού του ποδιού, το ξεμπέρδεψε και χαμογελώντας
το κρέμασε στο λαιμό του, δεν κατάλαβε ίσως και να μην ήξερε από υλικό ήταν φτιαγμένο το
χαιμαλί που κρεμόταν πορσελάνη ίσως; ήταν λευκό με ασύμμετρες σκαλιστές χαραματιές και
το σχήμα του έφερνε κάτι....Σε χελιδόνι.
Όταν ανέβηκε στο πυργάκι του φάνηκε πως το λευκό του χρώμα 'αρχισε αλλάζει να γίνεται...
στην αρχή γαλάζιο έπειτα μαβί το τηλεφώνημα όμως της Αννίτας που τον καλούσε να πάνε
για χορό σε ένα κλαμπάκι χτισμένο μέσο στο βράχο τον έκανε να το βγάλει από το λαιμό του
και να αρχίσει να ντύνεται
« Όχι να χάσουμε και το κορίτσι» του είπε στοργικά λες και απευθυνόταν σε μικρό παιδί« Μαζί
σου θα ασχοληθώ όταν επιστρέψω»
Όταν επέστρεψε το είχε ξεχάσει...Η έντονη όμως Θαλασσινή μυρουδιά τον έκανε να πλησιάσει
στη μικρή εταζέρα που ήταν κ΄τω από τον παλιό καθρέφτη και να το κλείσει στην παλάμη του.
«Μπα σε καλό σου...Έγινες μπλε τώρα. μα τι είναι αυτά; που με πας;;;»
Που τον πήγαινε στ αλήθεια;
Μπροστά του είχε απλωθεί μια ατέλειωτη νυχτερινή πόλη με χρώματα και φώτα που δεν είχε
συναντήσει ποτέ ούτε στην πραγματικότητα ούτε στις εικόνες, οι άνθρωποι του ήταν γνώριμοι
και άγνωστοι συνάμα όμως τον αγαπούσαν και τους αγαπούσε χορευε έτρωγε έπινε γελούσε
μαζί τους, ερωτεύοταν μαζί τους. Σε κάθε γωνιά του δωματίου η πόλη άλλαζε ρυθμούς φώτα
πρόσωπα χρώματα και το σημαντικό ήταν πως αισθανόταν ότι δεν έφυγε ποτέ από το πυργά
κι με τη θαλασσινή βεράντα και το φεγγαρόφωτο.
Το πρωι που ξύπνησε δεν ένοιωθε σαν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου.Ηταν !!!
Δεν υπήρχε πια καμιά αμφιβολία ότι χαιμαλί ήταν μαγικό. Και έπρεπε να το φυλάξει ως κόρη
οφθαλμού αν ήθελε να ζήσει κι άλλες βραδιές σαν τη χθεσινή.
Και τις ζούσε για τέσσερα συνεχόμενα βράδια το ένα γινόταν όλο και καλύτερο από το άλλο...
Δεν είχε αισθανθεί ποτέ έτσι, ούτε την πρώτη φορά που έκανε έρωτα με το εφηβικό του όνειρο
τη Χριστίνα, ούτε όταν πέρασε τέταρτος στη νομική, αλλά ακόμα και ούτε όταν στα εικοσιδύο...
του χρόνια έσωσε ένα επτάχρονο κοριτσάκι από βέβαιο πνιγμό.
Πέμπτο βράδυ της μαγείας θα ήταν το αποψινό είχε φτάσει έντεκα και κανείς από την παρέα του
είχε τηλεφωνήσει
« Απόψε θα μείνουμε οι δυό μας και θα είναι καλύτερα από ποτέ» Είπε
Τις σκέψεις του όμως διέκοψε το χτύπημα της πόρτας Ακούμπησε το χαιμαλί στο πάσο που....
χώριζε τη μικρή κουζίνα από το δωμάτιο , και πήγε ν ανοίξει.
Η Αννίτα δροσερή όμορφη και λίγο πιο προκλητικά ντυμένη απ το συνηθισμένο του είπε χωρίς
περιστροφές ότι έχουν ήδη τρεις εβδομάδες στο νησί, ζουν σε διαφορετικές πόλεις και κινδυνε
ύουν να χωρίσουν χωρίς να έχουν περάσει...Έστω κι ένα βράδυ μόνοι οι δυό τους.
« Φαγητό υπάρχει» τον ρώτησε « Η να παραγγείλουμε κάτι απ έξω;»
« Άνοιξε το ψυγείο κι αν θεωρήσεις ότι αυτά που υπάρχουν μέσα μας φτάνουν, στρώνω στο τρα
πεζάκι της βεράντας»
« Ω μα εσύ έχεις του κόσμου τα καλά....» Είπε η Αννίτα ακουμπώντας ένα παγωμένο μπουκάλι
με κόκκινο κρασί στο πάσο.«Αρη τι θέλει αυτό εδώ που το βρήκες;»
«Ποιό το κρασί:»
« Όχι παιδί μου, για το μενταγιόν μου μιλάω το είχα χάσει την πρώτη ημέρα που ήρθαμε στην
άμμο»
« Δι...δικό σου είναι, αυτό που μοιάζει με χελιδόνι;»
« Όχι αγάπη μου δεν είναι χελιδόνι, είναι το σήμα της πατέντας του ( ΜΑΡΕΚ ΒΟΖΑΚ) »
« Ποιός είναι πάλι αυτός »
« Τσέχος φυσικοχημικός, μεγάλο κεφάλι πριν τρια χρόνια ήταν και υποψήφιος για Νόμπελ, θα
τον έχεις ακούσει...Είναι αυτός που έχει εφεύρει τα πτυσόμενα πυρίμαχα οικιακά σκεύη»
« Κατάλαβα...Δεν κατάφερε να πάρει το Νόμπελ και το έριξε στην πιατοπλυντική με αμύθητες
αποδοχές»
«Ελα βρε 'Αρη μη γίνεσαι τόσο σκληρός»
«Ας είναι...Και το μενταγιόν;;;»
«Το μενταγιόν είναι μια φτηνή του εφεύρεση, χωρίς ιδιαίτερη( θα μπορούσα να πω επιτυχία...
Είναι χαραγμένο με ένα υλικό που παραμορφώνει τα είδωλα από τα κάτοπτρα,οι ίνες δημιου
ργούν σχήματα και χρώματα ειδικά αν το κάτοπτρο είναι φτιαγμένο από άριστο κρύσταλλο....
Εγώ για να σου πω την αλήθεια δεν πέτυχα ποτέ τέτοιες εικόνες, ατην Πράγα όμως που είχα
πάει το περασμένο καλοκαίρι λένε ότι σε κάποιους δημιουργεί αίσθημα ευφορίας αρκεί να μην
έχουν ακούσει πως φταίνε οι καθρέφτες και να νομιζουν πως είναι κάτι μαγικό, όμως πολλά
δεν είπαμε για τον Βόζακ; βοήθησε να στρώσουμε να φάμε...»
« Δε θα φάμε δίνε του »
« Έλα τώρα...Η ώρα περνάει »
« Δεν άκουσες τι σου είπα; Πάρε το χαιμαλί σου και δίνε του !!!» Την έσπρωξε μάλιστα με τόση
δύναμη που το μπράτσο της γδάρθηκε στο κούφωμα της πόρτας.Τον κοίταξε έντρομη για μερι
κά δευτερόλεπτα κι ύστερα άρχισε να κατεβαίνει γρήγορα τη σκάλα.
« Παραίσθηση» Φώναξε εκείνος, όταν τα βήματα της σταμάτησαν να ακούγονται στο δρόμο...
« Όλα ήταν μια παραίσθηση, επειδή εγώ ήμουν από εκείνους που δεν ήξεραν κι επειδή η Βέτα
δεν είχε συναίσθηση του πόσο ακριβός ήταν ο καθρέφτης της»
Δεν σκέφτηκε πολύ...Δεν το ήθελε άλλωστε.
Σήκωσε το μπουκάλι με το κρύο κόκκινο κρασί και το πέταξε με δύναμη στον καθρέφτη.............
Γυαλιά καρφιά έγιναν όλα.
Το πρωι κατέβηκε σ ένα από τα δωμάτια του ισογείου που η Βέτα κρατούσε για τον εαυτό της
« Πως κι έτσι πρωινός Αρη μου;» Τον ρώτησα η Βέτα με το απροσποίητο καλωσυνάτο της χα
μόγελο
«Χθες βράδυ έκανα άθελα μου μια ζημιά, έσπασα τον καθρέφτη,είμαι βέβαια διατεθειμένος να
πληρώσω όσα μου πεις μπορείς να καλέσεις και εκτιμητή αν δεν γνωρίζεις την τιμή του»
« ...Αρη μου μήπως χτύπησες με κανένα γυαλί κανένα ξύλο»
« Οχι μια χαρά είμαι »
Η Βέτα άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που κάποιοι τουρίστες σταμάτησαν έξω από την πόρτα
« Με απάλλαξες από ένα σαράβαλο και ζητάς να πληρώσεις κι από πάνω;Πάντα ήθελα να τον
ξεφορτωθώ αλλά ούτε οι παλιατζήδες δεν τον έπαιρναν, τι θα πιάσει ένας πανηγυριώτικος κα
θρέφτης της δεκαετιας του πενήντα μου έλεγαν, άντε πήγαινε και το μεσημέρι θ ανέβω να μαζε
ψω τα γυαλιά »
«Όχι και τόσο πανηγυριώτικος» ψιθύρισε ο Άρης καθώς ανέβαινε τη σκάλα. Ύστερα μπήκε στο
πυργάκι κι άρχισε να μαζεύει τα πράγματα του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Ναταλία...
03-07-2014 @ 12:29 | Πολύ όμορφα το δηηγήθηκες Κατερίνα το απόλαυσα ::yes.:: ::up.:: | | ΒΥΡΩΝ
03-07-2014 @ 13:01 | Απολαυστικότατο, με ωραία ροή
και παραστατικότατο ! !..............
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ierapostolos
05-07-2014 @ 11:01 | ....« Παραίσθηση» Φώναξε εκείνος, όταν τα βήματα της σταμάτησαν να ακούγονται στο δρόμο...
« Όλα ήταν μια παραίσθηση....... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
