| |
Σαν βότσαλο στιλπνό, στρογγυλεμένο
που εκεί λάμπει στην άκρη του γιαλού,
είναι η ζωή χαρά και εμμένω
στον κόσμο ετούτο και όχι αλλού,
παλτό η σκέψη, ράκος και κουρέλι
καλύπτοντας τον ανθρώπινο το νου.
Δίχως τη σκέψη η ζωή ‘ναι μέλι,
ένα μυαλό κε(αι)νό χωράει πολλά,
τίποτα από τα παλιά να θέλει,
όσα προκαλούν στον άνθρωπο φθορά,
το είναι του αλλάζουν, το διαστρέφουν,
ανεπανόρθωτη δεν είναι ζημιά.
Μύριες πλάνες που οι άνθρωποι θρέφουν,
μπορούν ευθύς να σπάσουν αυτοστιγμεί,
ελπίδα στο παρελθόν να μην «τρέχουν»,
τώρα να ζήσουν ελεύθεροι στη γη,
ούτε ψήγμα στο μέλλον πραγματικό,
σπέκουλα φθηνή, παραπλανητική.
Στερνή τερτσίνα γι’ αυτό το δειλινό,
απέραντο και τίποτα πιο πάνω,
το σύμβολο, η λέξη, ψέμα ωμό,
μαγεία στο μαγεμένο απάνω,
άβουλη πίστη γεμάτη συμφορές
και την αλήθεια λέει: «δεν τη φτάνω».
Πόσα ακόμα, περιγραφή του χθες,
μιλιά και σκέψη και εμπειρία,
αλλά ποια γνώση είναι αυτή που θες;
Είναι μια μίμηση, παπαγαλία,
στο νέο όνομα να μην του δώσεις,
στείροι δάσκαλοι, άχρηστα σχολεία,
γιατί νέο δεν θα' ναι θα το νιώσεις.
[U][/U]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
