| |
ένα φθινόπωρο γλυκό με πλησιάζει
ένα ταξίδι σε νερά τρεχούμενα μου τάζει
ότι αγάπησα στον κόσμο είν' η βροχή
του χώματος που αλλάζει τη μορφή
Τη μυρωδιά που φέρνει τη φρεσκάδα της ζωής
και προμηνύει την ανάπλαση της μάνας γης
Για καλοκαίρια δε μιλάω συχνα κι αλμύρα
θάλασσα μαύρη τα παράπονα κι η μοίρα
έχω στην λάβρα του μυαλού μου βράχο ιερό
που σπάει στην άκρη για να μπω δροσιά να βρω
Ανάβρα μες τη μέση του πελάγου εύφορο νησί
που δεν το φτανω αν δεν περάσω κόκκινη γραμμή
Της λογικής δετά τα μάτια την απάντηση γυρεύουν
πως ειναι δέντρα και πως ειναι και αηδόνια
αφού ο ήλιος δεν το βλέπει ποια καραβια το κουρσεύουν
και πώς έχει εκεί ριζώσει με τα είκοσι μου χρόνια
του παραλόγου άγρια ομορφιά οι καταρράκτες
ενέργεια ζωογόνα και σωτήρια σβήνει τους χάρτες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
