| |
anuya
26-08-2014 @ 15:09 | 2014-08-23 ενύπνιον.
ήμουν μαθητής νηπιαγωγείου, μεγάλος όπως τώρα, αλλα φοιτούσα στο νηπιαγωγείο μαζί με τα παιδάκια. Η δασκάλα (νηπιαγωγός) μας έδωσε (προφανώς σε φωτοτυπίες, μία φωτοτυπία σε κάθε παιδί) απο ένα φύλλο χαρτί, το οποίο είχε ένα αχνό σχήμα σάν μοιρογνωμόνιο, δηλαδή ένα κυρτό ημικύκλιο πάνω σε μιά οριζόντια φαρδιά γραμμή που εξείχε απο το άκρα του ημικύκλιου, και εμείς εκείνο το αχνό σχήμα έπρεπε με στυλό να το επιγραμμίσουμε, να το διαγράψουμε έντονα. Για να μας εξηγήσει τί να κάνουμε, η δασκάλα περνούσε απο κάθε παιδί, και απο εμένα, και με ελαφρές διακεκομμένες μολυβιές διέγραφε πάνω στο χαρτίμας το σχήμα του μοιρογνωμονίου.
Πρίν απο αυτό, (ή μήπως μετά, με τρόπο υπερφυσικό βρέθηκα εκεί?) ήμουν, μαζί με ένα μικρό παιδί που στεκόταν σε κάποια απόσταση στα δεξιάμου, σε κάποια πλατεία, και ήταν στη μέση της νύχτας, οι δρόμοι έρημοι, μπροστάμας, προς τα δεξιά, σε αρκετή απόσταση, φαινόταν η Αγία Σοφία, ελαφρά φωτισμένη μές τη νύχτα, φαινόταν καθαρά. (Άρα πρέπει να ήμασταν στην Κωνσταντινούπολη, όπου στα αλήθεια δέν έχω πάει ποτέ). Κοιτάζω επάνω, ο ουρανός ήταν ένας γυάλινος θόλος βαμμένος με μαύρο (προς το μπλέ σκούρο) χρώμα, απ’ έξω απο το θόλο είχε δυνατό φώς, και κάπου η μαύρη μπογιά του θόλου απο την παλαιότητα είχε κάνει τρυπούλες απο όπου έμπαινε φώς, αυτές οι τρυπούλες ήταν τα άστρα του ουρανού, με άσπρο έντονο φώς. Φεγγάρι δέν φαινόταν εκείνη την ώρα, αλλα ήξερα: το φεγγάρι είναι μιά στρόγγυλη τρύπα στη μπογιά, και επειδή η μπογιά δέν αποξύστηκε εντελώς ομοιόμορφα, έχει σκιερά σχήματα μέσα στο φεγγάρι. Και ο ήλιος, δέν φαινόταν, αφού ήταν νύχτα, αλλα ήξερα τί είναι: μιά μεγάλη στρόγγυλη τρύπα (όχι στη μπογιά, αλλά) στο ίδιο το γυαλί του θόλου, οπότε, όταν ο θόλος γύριζε ωστε η τρύπα να είναι πάνω απο τον ορίζοντα, γινόταν μέρα, και απο το άφθονο φώς τα άστρα (τρυπούλες στη μπογιά) δέν φαίνονταν.
Τότε λοιπόν γίνονταν συνεχώς σεισμοί: ο ουράνιος θόλος τρανταζόταν και μαζί τρανταζόταν η γή, αλλα δέν ακουγόταν θόρυβος ή ταραχή, και δέν είδα στη γή κανένα χάσμα απο σεισμό. Δέν τρόμαξα επειδή γίνονταν σεισμοί, αντίθετα στο βάθος βάθος είχα μιά αισιοδοξία οτι αφού ο ουρανός πάλιωσε και η γή τρέμει, είναι καιρός που ο κόσμος θα ανανεωθεί, ό,τι είναι φθαρμένο θα γίνει καινούργιο, ό,τι είναι κακό θα εξυγιανθεί. Ο γυάλινος ουρανός με τρυπούλες στη μπογιάτου μου φάνηκε σάν φωτεινές επιγραφές καταστημάτων απο Neon που έχουν μέσα φώς αλλα το γυάλινο (ή πλαστικό) περίβλημα το κρύβει, και βγαίνει μόνο απο τρυπούλες που έγιναν απο φθορά της μπογιάς.
Λοιπόν η δασκάλα μας έβαλε να τονίσουμε με στυλό τις αχνές γραμμές σε σχήμα μοιρογνωμονίου (αφού ξύπνησα σκέφτομαι οτι το σχήμα εκείνο συμβόλιζε τον ουρανό, κυρτή καμπύλη γραμμή, με τη γή, οριζόντια γραμμή), μα εγώ στο νούμου σκάρωνα μέσα στο ενύπνιο το ποίημα σχετικά με το θέαμα του ουρανού που είδα, σε μέτρο ιαμβικό 8 + 9 συλλαβές, ειδικά ο πρώτος στίχος γύριζε στο μυαλόμου έτσι:
σαλεύει ο θόλος του ουρανού, μαζί κι ο πάτοςτου τρομάσσει,
και άλλα λόγια για το ποίημα γύριζαν στο νούμου σάν αυτά:
«σαλεύει ο θόλος του ουρανού, μαζί κι ο πάτοςτου (τρομάσσει / τραντάζεται / ταράσσεται)
πάλιωσε ο θόλος του ουρανού : κέλυφος απο φώς Neon μοιάζει
σαλεύει ο θόλος του ουρανού : μαζίτου νά κι η γή σαλεύει
άνοιξαν τρύπες στη μπογιά : σάν κέλυφος απο Neon φώτα
είναι άστρα αστραφτερά άσπρα
αστέρια ειν’ άσπρα αστραφτερά
είναι άστρα αστραφτερά άσπρα λάμπουν
θόλος πάλιωσε γι’ αυτό φαίνονται άστρα,
το φέγγος τρύπα στη μπογιά…»
Τότε ζήτησα την άδεια να πάω στην τουαλέτα του νηπιαγωγείου να κατουρήσω, και όντως βγήκα απο την τάξη, βλέπω τότε μιά νέα κοπέλα που ήταν κι αυτή δασκάλα στο ίδιο νηπιαγωγείο, την κοίταξα και μου φάνηκε σάν κάπου να την ξέρω, τα μαλλιάτης ήταν κάπως σγουρά, κάπως ξανθά, γύρω απο το κεφάλιτης, όχι κρεμάμενα, και είχε μάτια γαλανά ή γκριζογάλανα, στο χρώμα του ουρανού, γενικά όσο την πρόσεχες φαινόταν πολύ όμορφη, σάν με είδε μου είπε: «να σε ρωτήσω κάτι άν έχεις ώρα». Απάντησα: «βγήκα απο το μάθημα, δέν έχω ώρα, πέςμου στα γρήγορα» (άν και ήταν δασκάλα και εγώ μαθητής, της μιλούσα σάν μεγάλος, αφού ήξερα οτι είμαι σε αυτήν την ηλικία παρόλο που παρακολουθούσα ώς μαθητής το νηπιαγωγείο), τότε εκείνη απάντησε «νά, πώς είσαι τόσο αδύνατος…». (Τότε σκέφθηκα: με ρωτάει για να μάθει τον απλό τρόπο να μείνει πάντα λεπτή με ωραία σιλουέτα, πράγμα που είναι όντως εύκολο, και είπα): -«ναί, θα το συζητήσουμε, κάποια άλλη στιγμή, γιατί τώρα βγήκα απο το μάθημα μόνο για να πάω στην τουαλέτα και πρέπει να επιστρέψω, αλλιώς η δασκάλα θα ανησυχήσει και θα με γυρεύει».
Ξαναμπήκα λοιπόν στην τάξη, έπιασα ξανά το χαρτί που μας έδωσε η δασκάλα για να τονίσουμε με στυλό το σχήμα σε σχήμα μοιρογνωμόνιου, και τώρα είδα οτι ήταν ένα χαρτί μπέζ, χοντρούτσικο, σάν απο χαρτί περιτυλίγματος. Τότε σκέφθηκα: εντάξει, θα τονίσω το σχήμα που ζητάει η δασκάλα, αλλα προέχει να γράψω το ποίημα για να μήν το ξεχάσω (καταλάβαινα οτι είναι ενύπνιο και θα ξυπνούσα οπότε ήθελα να το καταγράψω να μήν ξεχαστεί) οπότε γύρισα το χαρτί απο την πίσω, άγραφη μεριά, και εκεί άρχισα να γράφω με το στενογραφικόμου σύστημα το ποίημα, με μολύβι. Ο συμμαθητήςμου (που καθόταν σε ένα άλλο καρεκλάκι στα δεξιάμου) ήθελε να με ρωτήσει τί γραφή ήταν εκείνη που χρησιμοποιούσα, αλλα εγώ του έκανα νόημα να μή με απασχολεί μέχρι να ολοκληρώσω την καταγραφή του ποιήματος, και ύστερα θα του εξηγούσα. Εκεί ξύπνησα και κατάλαβα πως ό,τι έγραψα ήταν μέσα στο όνειρο, οπότε έπρεπε να πάω να ουρήσω στ’ αλήθεια και να καταγράψω σε πραγματικό χαρτί ό,τι θυμόμουν απο το ποίημα και απο το όλο ενύπνιο. | | riska
26-08-2014 @ 19:53 | ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
