| |
Κι όμως όταν
Κοιτούσα ψηλά
Στο νυχτερινό ουρανό
Κάπου μέσα στ’ αστέρια
Έβλεπα δυο μάτια
Να με κοιτούν επίμονα
Και τα ‘νιωθα κάθε στιγμή
Της ημέρας
Να αφήνουν το στίγμα τους
Στη σάρκα μου απάνω.
Ήμουν χαμένη
Σε κάποιο παιχνίδι ψυχοφθόρο
Έψαχνα τον εαυτό μου
Να βρω
Μέσα σε λάθος μονοπάτια
Μέσα σε ανθρώπους αδειανούς
Από ψυχή
Και πληγωνόμουν
Σαν ένα πουλάκι που θέλει
Να πετάξει
Όμως τα μικρά φτερά του
Δεν του το επιτρέπουν.
Μα πάντα αυτά τα μάτια
Ήταν εκεί
Στις σιωπές , στα δάκρυα
Στα όνειρα και τις ελπίδες
Δεν μπορούσα να δω
Το χρώμα τους
Ούτε το σχήμα τους
Μονάχα η ύπαρξή τους
Γινόταν αντιληπτή
Και με συγκλόνιζε
Σαν να φύλαγε ο Θεός
Έναν άγγελο στη γη
Να με προσέχει.
Μα δεν πίστευα στην τύχη μου
Κείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα
Που ξαφνικά βρήκα
Αυτά τα μάτια που γύρευα
Τόσο απελπισμένα
Είδα το σχήμα τους
Το χρώμα τους
Κι αγνάντεψα μια ψυχή μέσα τους
Κι είδα έναν άντρα
Να τα φορεί
Έναν άντρα όμορφο
Σαν ένα ρόδο της άνοιξης
Προμήνυμα του καλοκαιριού
Και της ευτυχίας.
Μου χαμογέλασε γλυκά
Το ρόδο αυτό
Σαν να γνωριζόμασταν
Χρόνια
Κι εγώ εκστασιασμένη
Το κοιτούσα
Δίχως να χω κάτι να του πω
Μονάχα ήθελα να το
Κρατήσω στην αγκαλιά μου
Να του πω πόσο μου ‘λειψε
Όλα αυτά τα χρόνια
Που ζούσα χωρίς να γνωρίζω
Ότι υπάρχει
Που ήξερα μονάχα πως
Υπάρχουν πάνω μου
Τα μάτια του
Κι όμως δεν μπόρεσα
Μονάχα χαμογέλασα
Με την καρδιά αναμμένη
Κι έφυγα
Περιμένοντας να δω ξανά
το ρόδο μου.
Το ξαναβρήκα
Μες τα σκοτάδια
Άφηνε σταγόνες
Απ’ το φως του
Να μου φωτίσει το δρόμο
Μια στιγμή
Μην πέσω και σκοντάψω πάλι
Μ’ αγκάλιασε δειλά
Και μέσα στα πέταλά του
Βρήκα τη γαλήνη
Χάθηκα
Μακριά απ’ ό,τι βασανίζει την ψυχή
Κι έμεινα εκεί
Δίχως ν’ ανασαίνω
Γιατί η ανάσα θα σήμαινε
Πως πρέπει να φύγω
Κι εγώ θέλω το θάνατο
Μέσα στα πέταλα
Του ρόδου μου
Μέσα σ’ αυτή τη ζεστή αγκαλιά
Να βγαίνει από μέσα το ιερό
Κι εγώ να βλέπω
Αυτά τα μάτια να με κοιτούν
Να ξεκουράζομαι
Να γαληνεύω
Να μην φοβάμαι
Μονάχα να γελώ
Αυτό μονάχα θέλω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
