| |
Που λες μάνα, εδώ η σιωπή τσακίζει κόκκαλα.
Και μ’ αρέσει. Γιατί μπορώ ν’ακούω ανεπηρέαστη πια το εκκωφαντικό τικ-τακ που συγκλονίζει το στέρνο μου, τις νύχτες που γαληνεύω.
Εδώ μάνα οι άνθρωποι λένε καλημέρα χωρίς να ξεσκίζουν τις σάρκες τους, κι εγώ σε πείσμα σου, έπαψα ν’ ατενίζω κλειστά παράθυρα.
Εδώ οι μυρωδιές έχουν όνομα και τα όνειρα γεύση κι η ζωή μου δεν είναι πια αδιατάρακτη.
Αφήνομαι στο μπάτη, χαρταετός που πέρασε μια ζωή στην άπνοια και ξαναγεννιέμαι.
Ατάραχη, αψεγάδιαστη, αφήνω πίσω μου τις χίμαιρες που λάτρευες να με ταξιδεύουν για να ‘χει αντικείμενο η ανεπάρκειά σου.
Μαθαίνω να πλειοδοτώ σε συναισθήματα και να ενώνομαι με το σύμπαν χωρίς να πολεμάω.
Εδώ θυμήθηκα ξανά πως δεν πρόλαβα να ξεριζώσω τα πόδια μου, στέκομαι σ’ ένα παράθυρο με θέα και προκαλώ με τα μάτια το μέλλον, που δε φαίνεται πια τόσο τρομακτικό.
Εδώ μάνα θυμήθηκα τα πάντα. Και κατανόησα. Την αγκαλιά που μου στέρησες έπαψα πια να την αναζητώ ανάμεσα στα φαντάσματα.
Κι αφού έλειψα καιρό απ' τη ζωή μου, εδώ φύτεψα έναν ορίζοντα μαργαρίτες να αιωρούμαι ανάμεσά τους κι άλλαξε σιγά σιγά το χρώμα μου σε λευκό κι έβαψα τα χέρια και το πρόσωπό μου κίτρινα να τα γυρίζω στον ήλιο και να λάμπω.
Κι αν σου τα γράφω όλα αυτά είναι που δεν περιμένω τίποτα πια από σένα.
Έτσι κι αλλιώς κι εσύ σε λίγο θα φύγεις κι εγώ θα σε αποχαιρετήσω με δυο δάκρυα, σα να σε είχα πραγματικά αγαπήσει. Και για λίγο ακόμα θα συνεχίσω να πληρώνω τα σπασμένα.
https://www.youtube.com/watch?v=WQQKN48I1kk
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
