| |
Ο ΑΠΟΜΑΧΟΣ
Κάτω στον Πειραιά, ξανά
Μετρούσα τα βαπόρια,
Πέντε καράβια, εκατό
Και οι μαούνες χώρια,
Κι’ άλλα, γκαζάδικα, μικρά,
Μεγάλα και μεσαία,
Ύστερα μέτραγα να βρώ,
Ποιά ήταν πιο σπουδαία,
Απ’ όταν ξεμπαρκάρισα,
Ξέμεινα στο μουράγιο,
Νοιώθω πως είμαι της ζωής,
Αληθινό ναυάγιο,
Κανένας πια στο τσούρμο του,
Δεν με ξαναφωνάζει,
Γέρασα, λένε δεν μπορώ,
Μα η ψυχή σφαδάζει,
Εγώ το ξέρω πως μπορώ,
Το νοιώθω μες τις φλέβες,
Που σαν το αίμα μου κυλά,
Στου χρόνου όλες τις μέρες,
Θέλω στ’ αλήθεια μια φορά,
Ν’ ανέβω στο βαπόρι,
Να νοιώσω την αλμύρα της,
Μα και το ξεροβόρι,
Κι’ όταν χορτάσω θάλασσα,
Αλμύρα, και αγέρα,
Τότε ας φύγω ήσυχα,
Να φτάσω στον αιθέρα,
Δόστε μου το δικαίωμα,
Να νοιώσω ευτυχισμένος,
Τις τελευταίες μου στιγμές,
Νάμαι μπαρκαρισμένος....
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
