| |
Το λευκό μάρμαρο θολώνει την ηλιόλουστη ατμόσφαιρα με την μουντάδα της αθανασίας. Η χρησιμότητα της υπάρξεώς του ως τόπος λατρείας χιλιάδες χρόνια πριν, στολίζει ακόμα με ιερότητα στην νόηση των αστών, την άγονη γη που με φιλοξενεί πρόσκαιρα. Κάποτε, κάποιος βοσκός θα πλάγιασε να κοιμηθεί υπό την γαλήνη της άγνοιας, κάποιο ζευγάρι θ'αγγίχτηκε εδώ για πρώτη φορά, κάποιος άτυχος στρατιώτης θα το έβαψε με το αίμα του. Ένα μάρμαρο που δοξάζεται ως η μόνη σύνδεση με κείνους για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι καθώς και για την τύχη πως μπορούμε να' μαστε και πως μπορούμε να το δοξάσουμε.
Η θέα απ'αυτό το ύψωμα είναι μαγευτική. Σαν ένα δίκαιο χέρι να χώρισε την αγνή υλική υπόσταση των πάντων από την ιδεατή, υλιστική ευδαιμονία των πολιτισμένων. Όχι αγαπητέ, είναι απλώς μια φαντασίωση. Καμία δικαιοσύνη δεν υπάρχει στον καταμερισμό με μία πιο προσεκτική ματιά. Δεξιά, το πολυσύχναστο κέντρο της πόλης με τα επιβλητικά κτήρια, τον ήλιο που σχεδόν φασιστικά επιβάλλει την όψη του στα βιαστικά μάτια των κατοίκων παρά τα πολυώροφα εμπόδια και τις φανταχτερές διαφημίσεις σε κάθε γωνιά. Αριστερά, ένας όγκος κατεργασμένου χώματος σκεπάζει ιστορικά οστά και πέτρες κι εκτός από μερικές τρομακτικές, ανθρωπόμορφες φιγούρες με χέρια διάπλατα για να τρομάζουν τα κατά συνθήκη ένοχα πουλιά, τίποτε άλλο δεν συναντά το μάτι καθώς οι κύριοι των όχλων έχουν τρόπο να πλουτίζουν χωρίς να μπαζώνουν σε κάποιες περιπτώσεις.
Ο ήχος φτάνει στ' αυτιά μου κάπως αργοπορημένα μα μπορώ να συνδέσω την εικόνα των σκιών που ακολουθούν το αυτοκίνητο με τα κλάματα και τις καμπάνες της νεκρικής πομπής, τον βίαιο κρότο και κάποιον που διπλώνει μπρος στα πόδια του αστυνομικού και την φωνή που καλεί για σπατάλες με το φωτισμένο κτήριο. Μετακινώντας το βλέμμα προς κάτι λιγότερο υποκριτικό, αντικρίζω το σκιάχτρο να κοιτάζει αυστηρά προς την πηγή της ηχητικής πανδαισίας. Ένας εξαίρετος μαέστρος στην μοναχική του δόξα διευθύνει την ιδρωμένη ορχήστρα κατά το θέλημά του. Θεέ μου, τώρα αγγίζω την ευτυχία Σου! Είμαστε οι δυο που ψυχαγωγεί η μαγική όπερα της πραγματικότητας.
Δεν σκοπεύω να μείνω εδώ για πολύ ακόμα. Είμαι βέβαιος πως η μουσική δεν θα σταματήσει όσο υπάρχει ανάγκη για σκιάχτρα κι έτσι μπορώ να έρχομαι τακτικά να την απολαμβάνω. Είμαι βέβαιος επίσης πως ποτέ δεν θα χάσω τον δρόμο. Το λευκό μάρμαρο θα φωτίζει την μοναδική θέση μου στέκοντας μελαγχολικά ακόμα κι όταν εγώ θα εκλείπω. Άραγε να'μαι θεατής ή μουσικός στην τραγική όπερα των αιώνων; Θεέ μου, κατανοώ την ευτυχία Σου!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
