| |
| | ο τυφλός |  | | | Μια μικρή ιστορία που ελπίζω να σας αρέσει | | |
Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν δρόμο ξακουστό
ακούστηκε το πιο γλυκό, ένα κλάμα από μωρό.
Ήταν τόσο δα μικρό και όλοι το λέγαν προβληματικό,
μα είχε μάτια λαμπερά σαν αντίγραφο από τον γκρίζο ουρανό.
Το παιδί λοιπόν αυτό δεν κατάλαβε ποτέ,
πως είναι να βλέπεις τις ανθρώπινες μορφές,
ή τα παιχνίδια του φωτός με τις σκιές,
μόνο άκουγε πολύ καλά τις μητέρας του τις πνιχτές κραυγές,
κάθε βράδυ από του δωματίου του το ασφαλές.
Στο σχολείο κάθε μέρα,
έτρεμε, σαν τα φύλλα από τον αέρα
«αφήστε με ήσυχο» να τους παρακαλά.
Μα οι τραμπούκοι σαν αυτή την λέξη να μην την είχαν ακουστά
συνέχιζαν στο στομάχι του να δίνουνε κλοτσιά.
Τα χρόνια πέρασαν και εκείνος δεν είχε που να πιαστεί,
στους γονείς ντρεπόταν να δώσει αφορμή,
οι «φίλοι» τον παράτησαν όταν τους είχε χρειαστεί
και εκείνος ήταν μόνος του σε μια ζωή που ποτέ δεν είχε δει
με μια κιθάρα «μαύρη», (έτσι του είχαν πει…)
Αν και παγωμένα,
ήταν καλή παρέα τα σκαλιά στους δρόμους
κι όταν οι χορδές χτυπούσαν στον ρυθμό τους,
εκείνος ταξίδευε σε άλλους τόπους.
Και καθώς τραγούδαγε, με την φωνή του
έκανε τον κόσμο να χάνει την δική του,
και με μανία σπεύδανε να τον βοηθήσουν
με ψιλά, χοντρά κι αγαθά παντός είδους.
Πέρασαν και άλλα χρόνια κι έμεινε μόνος του εκείνος
δυστύχημα το αποκάλεσε ο αστυνόμος,
κι όμως αυτό δεν απάλυνε τον πόνο
ένας μεθυσμένος παραβίασε το κόκκινο,
κι οι γονείς βρέθηκαν σε έναν γκρεμό απότομο,
Κανείς δεν πρόλαβε να πει στον άλλον «αντίο»
Ούτε φιλί να δώσουν το αποχαιρετιστήριο.
Χειμώνας τσουχτερός,
άκουγε κάποιον να διαβάζει τίτλο από εφημερίδα.
Αλλά η καρδιά του ήταν είδη παγωμένη και κρύα,
δεν είχε να φοβηθεί τίποτα και καμιά θερμοκρασία.
Σταμάτησε απότομα το τραγούδι στην κιθάρα,
(Είχε να φάει κάτι πάνω από εβδομάδα.)
Τα δάχτυλα από το κρύο μελανιασμένα
παρέμειναν πάνω της σαν καρφωμένα.
Αφυδατωμένο και ξηρό το δέρμα
Κανείς δεν τον αναγνώρισε με το πρώτο βλέμμα
Ποιος να το ΄ξερε ότι έτσι θα χανόταν…
Ήταν τόσο άδικο και κρίμα.
Όμως εκείνος είχε χαμόγελο στα χίλια
και στα μάτια έκαναν αντανάκλαση τα σύννεφα τα γκρίζα.
Σαν μια χριστουγεννιάτικη ιστορία.
Πήγε και βρήκε τους δικούς του είπαν.
Τέλος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Μαυρομαντηλού
20-09-2014 @ 19:40 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | karabasgeorgos
20-09-2014 @ 19:53 | Ζωής παραμύθι η πραγματικότιτα [αισθαντικό με νόημα] ::hug.:: ::up.:: | | Vaso0litsa
20-09-2014 @ 19:55 | ::hug.:: σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!! ::laugh.:: | | kantadoros
20-09-2014 @ 20:03 | https://www.youtube.com/watch?v=U11bGxlmnVk
Never assume that because a man has no eyes
he cannot see.
::smile.:: | | aridaios
21-09-2014 @ 03:20 | Και καθώς τραγούδαγε, με την φωνή του
έκανε τον κόσμο να χάνει την δική του,
και με μανία σπεύδανε να τον βοηθήσουν
με ψιλά, χοντρά κι αγαθά παντός είδους. ::up.:: ::rock.:: | | smaragdenia
21-09-2014 @ 10:38 | ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΙΑ!!!!!
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Vaso0litsa
21-09-2014 @ 16:40 | Πραγματικά εκτιμώ πάρα πολύ τα σχόλια σας μου φτιάχνετε την μέρα!!!!
Στο τέλος του βίντεο ανατρίχιασα γιατί όντως πως είναι δυνατόν εμείς να μην ακούμε τι γίνεται γύρο μας; ::up.:: ::hug.::
Ο κόσμος όντως είναι γεμάτος εκπλήξεις που καλό θα ήταν να τις ανοίγουμε μία μία μόνο έτσι η ζωή θα γίνει παραμύθι...
::wink.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
