| |
Είναι που μεγάλωσα απότομα,
και του ανθρώπου το απόκομα,
το γνώρισα σαν ήμουνα μικρή,
δεν έχει ο κόσμος αγκαλιά για το παιδί.
Είναι που μέσα στα βιβλία,
την είδα της αγάπης την πενία,
γύρω αν κοιτάξεις είναι το ψέμα,
εκείνο που δεν νοιάζεται για του Θεού το βλέμμα.
Είναι που εχω βαριά καρδιά,
ξέρω δεν έκλεισα καλά τα δεκαεφτά,
δεν είναι δικό μου το φταίξιμο αλήθεια,
απλά δεν επιλέγω να ζω σε παραμύθιά.
Είναι κι αυτή η πολιτεία,
ο κόσμος το βράδυ στη πλατεία,
τα ποτά τα δάκρυα τα τσιγάρα
καπνίζουν τον πόνο σα φουγάρα.
Είναι που θέλω να μη θέλω να νοιαστώ,
είναι που δε θέλω για έναν τέτοιο κόσμο να πονώ,
είναι κι εκείνη η ανθρωπιά που φωλιάζει στη ψυχή,
κάποιον να σώσεις, κάτι να δώσεις, ένα γέλιο, μια ελπίδα, μια πνοή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
