stixoi.info: Μεταβίωση

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Μεταβίωση

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130619 Τραγούδια, 269439 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Μεταβίωση

ανεβήκαμε στα λαξεμένα μονοπάτια
ανάμεσα σε μυρσίνια και μυρτιές
όπου κι αν γυρνούσαμε τα μάτια
το βουνό κολυμπούσε σε πράσινες φυλλωσιές
το χώμα ήταν γεμάτο θρύψαλα απο πέτρες κοφτερές
κάποτε ήσυχα μας έκαιγε ο ήλιος κάποτε σκιά μας δρόσιζε πολλή
ξάφνου μας φάνηκε πως ακούσαμε φωνές
-εεϊ εσείς εκεί πάνω,εσείς που ακόμα νείρεστε οι αβροί-
κοιτούσαμε όλοι γύρω μας κι ο ένας τον άλλονε κατάπληχτοι βουβοί
-εσείς ναι εσείς που μας ξεχάσατε σε τούτα εδώ τα ματωμένα μέρη-
έμεινα ν'αφουγκράζομαι γνώριμη ξεχώρισα την πιο βαριά φωνή
ήταν εκείνος ναι εκείνος κι ήταν ιούλης καλοκαίρι
-Αντρέα ,Αντρέα σώστε μας και πάρτε μας μαζί σας
απ'τα σκοτάδια των ανόμων και τους αφρούς της λύσσας-

Λόγος πικρός λόγος βαρύς λόγος στο χέρι μου μαχαίρι
το κράτησα γερά και τόμπηξα στη γή τη χάραξα την ξέσκισα την έσκαψα
στο νού μου φώς στο διάβα μου λαγούμια στα μάτια μου αστέρι
το χώμα έσταζε,χοχλάκιζε μα να χτυπώ στιγμή δεν έπαψα
φίδια κι αράχνες βγαίνανε έξω βιαστικά κι αμέτρητοι κόκκινοι σκορπιοί
είχαν φαρμάκι περισσό κι ανεβασμένα τα κεντριά
και μας φοβέριζαν και γυάλιζεν η όψη τους φριχτή
μα δεν είχανε ψυχή ούτε καρδιά σταλιά.
Κι έβγαινες απο την άλλη μ'όλη τη νιότη σου εσύ
ψηλός σαν του βουνού παιδί και σαν των πεύκων αδερφός
κι ήσουν καθώς έστεκες κολώνα κάποια μέρα μακρυνή
και κοίταζες το θάνατο κατάματα αντρειωμένος σταυραετός

«πλησίασα και σε μιά άκρη σιγοκάθησα
ταράχτηκα που κοίταζα συνεχώς μα το δάκρυ μου κράτησα
πρώτη φορά μου έτυχε να επισκεφτώ ομαδική ταφή
πριν απο χρόνια το παλληκάρι που γυρεύανε είχε εκτελεστεί
το σκάψιμο με την αξίνα προχωρούσε
το τάφο ανοίγανε σιγά σιγά και το θέαμα πονούσε
τα κόκαλα άρχισαν να ξεφυτώνουν ένα ένα
ήταν κατακίτρινα με χώματα πάνω τους κολλημένα
ντυμένοι στα μαύρα οι συγγενείς γονατιστοί
τ'αραδιάζανε ευλαβικά και τα πλένανε με κόκκινο κρασί
μπηγμένο στο χώμα σιγόκαιε ένα κερί και θυμίαμα στο θυμιατό
λέξη δεν έλεγαν και το κλάμα τους ήταν βουβό
ευώδιαζε όλος ο τόπος τότε κι εγώ γονάτισα σπαραχτικά
-βρέθηκε το κρανίο- άκουσα τον αδερφό του να λέει βραχνά
-αυτή η τρύπα πάνω στο μέτωπο ήταν η χαριστική βολή-
έγινα ένα με το χώμα κι ένιωθα σα νάνοιγε η γή»


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 13 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Αναπάντεχος 22-10-2014 @ 08:46	Αυτή η ποίηση μιλάει μόνη της Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ΚΑΛΗΜΕΡΑ
oneiropola 22-10-2014 @ 09:12	::theos.:: ::yes.:: ::theos.::
aridaios 22-10-2014 @ 09:43	Λόγος πικρός λόγος βαρύς λόγος στο χέρι μου μαχαίρι το κράτησα γερά και τόμπηξα στη γή τη χάραξα την ξέσκισα την έσκαψα στο νού μου φώς στο διάβα μου λαγούμια στα μάτια μου αστέρι το χώμα έσταζε... ::rock.:: μπραβο σου ::yes.::
ΛΥΔΙΑ_Θ 22-10-2014 @ 09:48	Δεν έχω λόγια !!!!!!!!!!!!!!!
john_karaha 22-10-2014 @ 09:54	Πρωτες ανταρτομαδες στη Μακεδονια Στα τελη Ιουνη του 1941 δυο μολις μηνες μετα την ολοκληρωση της καταληψης της πατριδας μας απο τους τρεις καταχτητες το Γραφειο κεντρικης και δυτικης Μακεδονιας του Κ.Κ.Ε. εφαρμοζοντας αποφαση του Μακεδονικου Γραφειου δινει εντολη ν' αρχισει ο ενοπλος αγωνας. Και ενα μηνα μετα αργοτερα τον Ιουλη ανεβηκε στο βουνο στην περιοχη Μουριων - Κιλκις η πρωτη ομαδα με την ονομα- σια [ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ ].Επικεφαλης της ηταν ο Χρηστος Μοσχος [ψευδωνιμο- Πετρος] δασκαλος που υπηρετουσε στο χωριο Τριποταμο. Οι γερμανοι για να σταματησουν το ανεβασμα της επαναστατικης κινησης στην περιοχη αρχισαν φοβερη τρομοκρατια .Στης 25 Οχτωβρη του 1941 κατεστρεψαν τα χωρια Κλειστο-Κυδωνια και αμπελοφυτο και εκτελεσαν 96 ανδρες 15 χροων και πανω
smaragdenia 22-10-2014 @ 09:54	ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΝΤΗ ΟΛΟ ΣΟΥ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΦΩΝΑΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΥΜΗΣΗ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΞΑΝΑΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ , ΜΕ ΑΓΑΠΗ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
pennastregata 22-10-2014 @ 10:06	Όμορφη γραφή...
ΒΥΡΩΝ 22-10-2014 @ 15:01	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Tom Dary 22-10-2014 @ 18:07	::up.:: ::up.:: ::up.::
Μ.Ελμύρας 22-10-2014 @ 18:42	Χείμαρρος ομορφιάς!
Sofitsa 22-10-2014 @ 19:46	Ανατρίχιασα... καταπληκτικό είναι!
Απεριόριστος 22-10-2014 @ 20:49	Καλησπέρα Άντη. Συγκλονιστικός ποιητικός μονόλογος, ψίθυροι ψυχής. Κάτι ανάλογο ένιωσα κι εγώ, πριν μερικά χρόνια, όταν έγινε η εκταφή των οστών του παππού μου και άλλων συγχωριανών του(41 τον αριθμό) σ' ένα μικρό και ερειπωμένο σήμερα χωριό, από τα ερείπια της εκκλησίας, θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Με συγκλόνισες φίλτατε, σ΄ευχαριστώ!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Constandin 22-10-2014 @ 20:52	ομορφο Αντή! kalo *** ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο