| |
Σε λαβυρίνθους περπατώ απ’ όταν με θυμάμαι
Τις νύχτες δεν κοιμάμαι
Σκέφτομαι τα παλιά
Αρπάζομαι απ’ το μίτο σου κι ας μη σε λεν Αριάδνη
Φορώ κισσού στεφάνι
Απάνω στα μαλλιά
Και προχωρώ σ’ άγριους δρυμούς και σε παρθένα δάση
Φίδι μ’ έχει δαγκάσει
Ολόισια στην ψυχή
Η άρνησή σου δόκανο και μέσα ο νους μου επιάστη
Τυλίχτηκα στο αδράχτι
Κι έσπασα σαν κλωστή
Ποιος άραγε άδειασε θεός πάνω μας τη φαρέτρα;
Ποιος πέταξε την πέτρα
Στο τζάμι του καιρού;
Πως γέμισε η ζωή γυαλιά και κρύσταλλα σπασμένα
Όνειρα πεθαμένα
Στην άκρη του γιαλού ;
Από του χρόνου τα βαθιά και μέσα από τη λήθη
κάτι πανάρχαιοι μύθοι
ξυπνούν… κι εγώ μαζί
Θρηνώ με σένα ό,τι έχασα κι ας μη σε λεν Νιόβη
Στα δυο η ζωή με κόβει
Μα αρχίζω απ’ την αρχή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
