| |
Να ήμουν η ιδανική σου ,λύτρωση μου είσαι
βάλτος μπροστά μου όλα δίχως σου στη γη
μέσα απ'του τρόμου τα σκοτάδια την ψυχή μου λύσε
να βρω το βλέμμα σου να μου γελά ξανά ζωή
Δεν είμαι λίθινη με τέρατα παλεύω του μυαλού
έτσι γεννήθηκα δεν πρόκειται να αλλάξω
με την ανάσα μου ουδέτερη του επιθυμητού
προσπάθησα πολύ να μη μου λείπει η αγκαλιά σου
Ομως
Δε γίνεται με τόση νύχτα, μοναξιά -φεγγάρι μου-
τρέμω και ράγισα απ'τον ίσκιο το δικό μου
μπορείς μια σπίθα να μου φέρεις παλικάρι μου
να την κρατήσω μες τα σπλάχνα φυλαχτό μου;
Τρέμω και ράγισα από τούτη τη βαριά σιωπή
τα βήματά σου ακολουθούσα μα γονάτισα
λάσπη που την κουβάλησα ως τη στροφή
και παραιτήθηκα που δεν με ένιωσες που χάθηκα
Τα άγρια λεπτά αιώνες που αφήνουν δηλητήριο
δεν έχω χρόνο για το μαύρο φίδι του εγωισμού μου
καλώ της θύμησής σου το αντίδοτο μυστήριο
να ρίξει κάρβουνο στα λόγια που πα του θυμού μου
Πως δεν το πίστευα οτι μπορώ μια κίνηση να κάνω
χωρίς τον ήχο της φωνής σου ο κόσμος εχει μηδενίσει
μπορείς αγάπη μου πριν αφεθώ μια σπίθα να γλυκάνω
μια σπίθα για το λύχνο μου απ'το φως σου ,να με ζήσει;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
