| |
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ
Ήτανε Κυριακή πρωί, χαράματα στις έξι,
Δεκέβρης μήνας, παγερός, και μόλις είχε βρέξει,
Χτύπησε το τηλέφωνο, κι’ άκουσα ένα κλάμα,
Ένοιωσα ότι θ΄άκουγα...θα ζούσα ένα δράμα,
Μου είπαν ότι σ΄έχανα, κι έχασα την μιλιά μου,
Τρέξε μου είπε μια φωνή, κι’ έλα εδώ.. κοντά μου,
Ήταν η μάνα πούχανε, το σπλάχνο το δικό της,
Που μέχρι χτες την έλεγε....την φώναζε μωρό της,
Έλα μου λέει σε ζητά....φωνάζει τ’ όνομα σου,
Δος΄της τον λόγο για να ρθεί, πάλι ξανά κοντά σου,
Έτρεξα σαν τον άνεμο, το κλάμα μ’ είχε πνίξει,
Δεν άντεχα να σ’ έχανα...ο χάρος να σ’ αγγίξει,
Ήρθα κοντά σου κι’ άπλωσα το χέρι στα μαλιά σου,
Και μέσα στ΄αναφυλλητά, φώναξα τ’ όνομα σου,
Μην φύηεις, μην με παρατάς, μην με αφήνεις μόνο,
Για δεν θ΄αντέξω, δεν μπορώ...τέτοιο μεγάλο πόνο,
Κι’ έγινε κείνε την στιγμή...ένα μεγάλο θάμα,
Λες και σου δόσαμε να πιείς, από το άγιο νάμα,
Άνοιξες τα ματάκια σου, με κοίταξες και είπες,
Μην κλαίς αγάπη μου γιατί...δεν θέλουνε οι μοίρες,
Να μας χωρίσουνε εμάς, θα ζούμε ενωμένοι,
Κι΄ως τα βαθειά γεράματα...μαζί ερωτευμένοι.
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
