kapnosa-v-ainigma
22-11-2014 @ 09:30 | σαν τα πουλιά αλλάργεψαν της νιότης μας οι χρόνοι
απόμειναν παν σε κλαρί μοναχικές φωλιές
η αγάπη πώς ορφάνεψε δίχως τη χαραυγή
γυμνά κλαριά στον άνεμο π'άσπρισε το χιόνι
και ο βοριάς εσάρωσε εκείνες τις λαλιές
που έφερναν την άνοιξη με μια ζητωκραυγή....
::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
ΒΥΡΩΝ
22-11-2014 @ 09:31 | σαν τα πουλιά αλλάργεψαν της νιότης μας οι χρόνοι
απόμειναν παν σε κλαρί μοναχικές φωλιές
η αγάπη πώς ορφάνεψε δίχως τη χαραυγή
γυμνά κλαριά στον άνεμο π'άσπρισε το χιόνι
και ο βοριάς εσάρωσε εκείνες τις λαλιές
που έφερναν την άνοιξη με μια ζητωκραυγή....
::theos.:: ::rock.:: ::theos.:: | |
kostas maris
22-11-2014 @ 09:34 | πάρα πολύ ωραίο, καλημέρα ηώς ... | |
Αναπάντεχος
22-11-2014 @ 09:37 | γνώμονα νά'χεις πάντοτε του Λόγου το ορθόν
μη σε φοβίζουν τα θεριά εκείνα της αβύσσου
ΕΥΣΤΟΧΟ ΚΑΛΗΜΕΡΑ | |
smaragdenia
22-11-2014 @ 10:03 | ΄ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ΦΩΤΕΙΝΟΥΛΑ ΜΟΥ
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ............... ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | |
**Ηώς**
22-11-2014 @ 10:05 | καλημέρα παιδιά καλό μας Π.Σβ.Κ ::blush.:: ::hug.:: | |
ΛΥΔΙΑ_Θ
22-11-2014 @ 10:14 |
σαν τα πουλιά αλλάργεψαν της νιότης μας οι χρόνοι
απόμειναν παν σε κλαρί μοναχικές φωλιές
η αγάπη πώς ορφάνεψε δίχως τη χαραυγή
::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | |
Βασίλης Μ.
22-11-2014 @ 10:45 | Σωστότατο....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Φωτεινή,θα είσαι πάντα μια ποιοτική παρουσία μέσα στους στίχους... | |
φραγκοσυριανος
22-11-2014 @ 10:55 |
θα τριγυρνούν αιμοχαρή γύρω σου και παντού
στρατηγική πάλαι ποτέ ήταν το παιχνίδι
άσε να χάνονται εκεί δεμένοι με βαρίδι
τα όρια επισφαλή φύλαγε για καλού....
σαν τα πουλιά αλλάργεψαν της νιότης μας οι χρόνοι
απόμειναν παν σε κλαρί μοναχικές φωλιές
η αγάπη πώς ορφάνεψε δίχως τη χαραυγή ::kiss.:: ::up.:: ::kiss.:: | |
Sofitsa
22-11-2014 @ 12:12 | Εξαιρετικό! ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | |
oneiropola
22-11-2014 @ 12:17 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
ΑΝΤΗΣ
22-11-2014 @ 12:39 | υπεροχο | |
Νικηφόρος Ουρανός 38
22-11-2014 @ 14:47 | Πανέμορφο το σονέτο σου, Φωτεινούλα!
Καλό απόγευμα! | |
heardline
22-11-2014 @ 15:53 |
Ανάβω το κερί, στο φουλ του άσσου
το ξετρυπώ απ' το μανίκι κάτω, απ' το τραπέζι
μου λέγεις τι 'ν αυτό....και άντε χάσου
κάθαρμα, τιποτένιε, κρυφτό η ζωή μου παίζει.
Επί στρογγύλης τράπεζας, σεκιουρητάς το βλέπει
κι ορέξεως ανοίγεται κι αμέσως πλησιάζει
την χείρα μου αναζητεί κι αμέσως με προτρέπει
τις χειροπαίδες του κρατεί κι αμέσως μου τις βάζει.
Μην ομιλήσει εδώ κανείς,...... μη πει ούτε μια λέξη
οι στίχοι είναι υπ' εμού, ποιηματάκι το...........'χω
τον τσάκωσα τον κυρ μανίκ... στην πιο γλυκιά του έξη
και θα τον βάνω φυλακή...αυτόν...κι όλ το....λόχο
| |
Pavlos Melas
22-11-2014 @ 17:18 | σαν τα πουλιά αλλάργεψαν της νιότης μας οι χρόνοι
απόμειναν παν σε κλαρί μοναχικές φωλιές
η αγάπη πώς ορφάνεψε δίχως τη χαραυγή
Ωραιότατο Φωτεινή!! καλό Σ/Κ | |
adespotoi
22-11-2014 @ 21:20 | Φωτεινούλα οι ποιητές είναι ευαίσθητοι για αυτό να μην περηφανεύονται.
καληνύχτα και να προσέχεται. ::theos.:: ::smile.:: ::up.:: | |
**Ηώς**
22-11-2014 @ 22:07 | σου παραθέτω αυτό Παντελή!
από τη συνέντευξη του συγγραφέα και ποιητή Κωνσταντίνου Μπούρα («Στυλίτης», εκδόσεις Momentum),
ερώτηση: Η ποίηση από την αρχαιότητα υμνεί τον έρωτα και τις χαρές της ζωής. Σήμερα όμως βρίσκεται σε παρακμή. Μπορείτε να αναφέρετε μερικούς λόγους που να αιτιολογούν αυτή την αδιαφορία του αναγνωστικού κοινού;
Απ: Βεβαίως. Μπερδέψαμε την ποίηση με την ακατάσχετη δοκιμιογραφία, της αφαιρέσαμε ρυθμό και μουσική, συγχέουμε τον τυπογράφο με τον ψυχαναλυτή, μιλάμε ακατάπαυστα για το εγώ λησμονώντας το εμείς. Γιατί το κοινό ν’ ασχοληθεί με την πληθώρα των εκδιδόμενων ποιητών όταν το ίδιο γράφει καλύτερα, ποιητικότερα κι αυθορμητότερα
Ξεχάσαμε τον Έρωτα, λησμονήσαμε το σώμα, απαρνηθήκαμε το Αόρατο, γελάσαμε με το Άφατο, γίναμε υλιστές (κι ούτε καν αυτό), δεν πιστεύουμε σε τίποτα εκτός από την υστεροφημία και το πολύτιμο τομάρι μας, πατάμε επί πτωμάτων για να ξεχωρίσουμε. Γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει και τους άλλους αυτό; Μόνον αισθήματα ανταγωνισμού τους γεννά και την ανόητη τάση να τους μοιάσουν σε πρόσκαιρη «δόξα», αφού –ως γνωστόν «μετά την απομάκρυνσιν από το ταμείον ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Γίναμε «ματαιοκάματοι» φίλε μου, όπως λέω σε ένα πόνημά μου. Αλλά δεν φταίμε μόνον εμείς. Είναι αντιπνευματική η εποχή μας. Κυνήγι του χρήματος, της κοινωνικής ανόδου (που σηματοδοτούν τα όποια βραβεία και οι διακρίσεις). Είμαστε όλοι πολύ έξυπνοι, με πτυχία και μεταπτυχιακά και ξένες γλώσσες και δεν κατέχουμε τη δική μας. Γιατί να νοιάζονται οι άλλοι για την ποίησή μας; Συνήθως διαβάζουν μόνον τα δικά τους γραπτά και της στενής παρέας με την οποία συνσταυλίζονται. Αυτό είναι όλο. Είναι ελάχιστοι αυτοί που σκύβουν με αγάπη στα κείμενα των άλλων, των αγνώστων, των φερέλπιδων, των ταλαντούχων.
Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Δυστυχώς.
κι εσύ να προσέχεις τον εαυτό σου | |
στίχος και εικόνα
23-11-2014 @ 00:44 | Εξαιρετικό πόνημα! Από την αρχή μέχρι το τέλος του! ::theos.:: | |
Παντάξενος
23-11-2014 @ 19:43 | Φωτεινή, είσαι καταπληκτική.
Συγχαρητήρια :) | |
Λεονόρα
01-02-2024 @ 21:36 | Τα ωραία σου σονέτα! Με βαθύ νόημα και ωραία δουλεμενα! | |
 |
