| |
Θυμάμαι,μα είναι η μνήμη μου σαν λάβα
Που ξεχύνεται και εσύ στο διάβα της
Που καίγεσαι δίχως να βγάλεις λέξη
Γιατί έχεις φταίξει
Κοιμάμαι,όμως κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά
Και βλέπω απέναντι τα δυό μας
Τα ποτήρια τα άφησα πάνω στο τραπέζι
Και η μουσική να παίζει στους ρυθμούς
Της μοναξιάς
Ξυπνάμε,μονάχα όταν μας χτυπήσουν δυνατά
Όταν μας πούνε την αλήθεια φανερά
Πως είναι όλα ενα ψέμα
Γελάμε,μονάχα όταν είναι ήρεμη η καρδιά
Μονάχα όταν δείς αυτόν που σαγαπά
Ευτυχισμένο απο σένα
Να πετάει και να το χρωστάει σε σένα
Και εσύ σε ένα παράξενο ολόδικό σου κόσμο
Κατηγορείς όλους τους άλλους που σε βλέπουν
Πως έχουν μάτια δακρυσμένα
Και όταν,όταν αυτο που θές συμβαίνει στα αλήθεια
Όταν προσφέρεις την χαρά μέσα απ' τα στήθια
Γίνονται όλα μια συνήθεια
Και ξαφνικά είναι όλα γκρεμισμένα
Φοβάμαι αυτή την άχαρη και άβολη σιωπή
Φοβάμαι εσένα που σε γνώρισα γιατί
Γιατί ποτέ μου δεν σε γνώρισα
Και τώρα τις αλυσίδες μου θα σπάσω με κραυγή
Όταν θα έρθεις να ρωτήσεις το γιατί
Απλά θα πώ όσα δεν μπόρεσα
Να σου πώ επειδή αναθεώρησα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
