| |
Μικρή πατρίδα οι στίχοι μου, στα μάτια σου.
Που μοιάζουν με το μπλε της μεσογείου.
Του τοίχους μου οι πέτρες, κατρακύλησαν.
Πάνω στο κούφιο μου σκαρί, του ναυαγίου.
Αθήνα Πάτρα, οι διαδρομές κι οι βόλτες μας.
Δεν περπατήσαμε πολύ, όμως μου φτάνει.
Αλλάξαμε ζωή, σε δευτερόλεπτα.
Και ο χρόνος προσπαθεί, να μας προλάβει.
Τα ρούχα σου μαζεύεις, σε ένα χάραμα.
Σε μια βαλίτσα τρύπια, και σκισμένη.
Ξεχνάς τον εαυτό σου, και παράλληλα.
Ξεχνάς τον άντρα, που σε περιμένει.
Περνούν οι μέρες, μα εσύ επέμενες.
Νόμιζες, πως σου περισσεύουν, χρόνια.
Τα είδες όλα, μα δεν είδες τίποτα.
Σε αυτόν τον κρύο και μακρύ, χειμώνα.
Και όλοι εμείς. Που τσάμπα, περιμένουμε.
Να βγάλεις ήλιο μες, στην καταχνιά σου.
Μονάχοι μας θα μείνουμε, και ας μας λείπουνε.
Τα αστέρια από τα μάτια, τα δικά σου.
Μια μέρα μόνος όπως, θα σηκώνομαι.
Από των γηρατειών, την ηρεμία.
Θα έχω ξεχάσει πως μαζί της, έζησα.
Και αν τηνε λέγαν Στέλλα, η Αντωνία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
