| |
Κλειδιά κρυμμένα,
Πνιγμένοι θησαυροί σε μια θάλασσα που προσκύνησα,
Μα ποτέ δεν αντίκρισα
Τα 'φερες και τα ακούμπησες ταπεινά στα πόδια μου
Κατάρα γλυκιά, ευχή παντοτινή
Σταυρώθηκα σ' αυτά που πάντα πίστευα και ποτέ δεν έμαθα
Κλειδιά θαμμένα τώρα από μένα
Κάτω από τάφους που έβλεπα για κάστρα μου
Ευχή και φόβος, στα χέρια σου αν βρεθούν.
Αγκάθια κόκκινα φυτεύω στο βυθό μου,
Πύρινες ασπίδες για τον κέρινο κόσμο μου.
Σε πλανήτες που ποτέ δεν θα έφτανες σπέρνω κομμάτια μου
Κλειδιά εκείνης της σκουριασμένης πόρτας, που ξανά δεν θα ανοίξεις
Μες το σκοτάδι η πόρτα χάνεται,
Με αρπάζει το όνειρο κι εσύ δεν υπάρχεις
Τα κλειδιά έχουν λιώσει
Τρέχω με μανία, σκισμένα ρούχα, σε μια έρημο που ονόμαζα Εδέμ
Ευχή και φόβος, να είσαι μακριά
Τα κλειδιά που 'χες κάποτε έχουν καεί
Ανοίγω τα μάτια
στα γόνατα ήλιος
Με κοιτάς
Η πόρτα ανοιχτή
Κι ας τα 'χω θάψει, ας έχουν λιώσει τα κλειδιά
Τότε κατάλαβα πως πριν γεννηθώ
την είχα αφήσει μόνο για σένα ανοιχτή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
