| |
Ακόνισες κρυμμένος τη νύχτα το σουγιά
λαμπίριζε μες στο κερί η σκουριασμένη λάμα
σκούπισες στο νανούρισμα το δάκρυ απτα παιδιά
και στο βαθύ τον ύπνο τους χανόσουνα στο κλάμα
Ταξίδευες σαν όνειρο σε μέρη μακρινά
που το ψωμί το φτιάχνανε γυναίκες με τα χέρια
καπεταναίοι γύρναγαν πατούσανε στεριά
και η πλατεία του χωριού πνιγότανε στα γέλια
Ανάσα που ξελόγιασε τσίπουρο και κρασί
παλεύανε πιο θα διαβεί πρώτο από την μποτίλια
μία γενιά που τα βγαλε η ίδια η μαμή
και ίδια μήτρα τα γέννησε μια στοίβα από σταφύλια
Στο διάβα σου ξεθώριασε του ήλιου η συντροφιά
και απτούς Χειμώνες που ρθανε ξεπλύθηκε η αλμύρα
μονάχο το καΐκι σου στα κέφια του βοριά
και κει στο κομοδίνο σου χαμένη μια πυξίδα
Αφέντης δούλος άρχοντας πώς να σε ξημερώσει
που απάνω στη θολούρα σου έριξες το κατάρτι
μήτε το σκόρδο που έκρυψες στον κόρφο θα σε σώσει
μήτε και αν φτύσεις τρεις φορές για να λυθεί το μάτι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
