| |
Ναυαγησα
προ των πυλών της κολάσεως
τρικυμία στη θάλασσα η δική σου
άρνηση
και το καράβι μου μικρό κι αδύναμο
δεν άντεξε
στα βράχια τσακιστηκε
το ξύλο του εγδαρθη
τα πανιά ξεσκιστηκαν
από τη μανία του ανέμου
και η ξύλινη γοργόνα
χαραγμένη στην πλώρη απάνω
εχυσε μαύρο δάκρυ
προτού η πέτρα τη σκοτώσει
δεν άντεξε το καράβι μου
αυτό το ταξίδι.
Με κυνηγούν σκέψεις και φαντάσματα
αφού σώθηκα δεν υπάρχει γυρισμός
με το κεφάλι στραμμένο
στον ορίζοντα
τα βάζω με μια μαύρη ορχιδέα
γελάει με τον πόνο μου
βιαστηκα μου λέει
πως γίνεται τόση ομορφιά πληγή
να σου προσφέρει ;
Όπου κι αν πάω αυτή εκείρ
ακίνητη βυθισμένη στο χώμα
κι όμως μ ακολουθεί
" Άσε με ήσυχη "
της λέω κι όμως αυτή επιμένει
γελά ξανά ειρωνικά
" Το ήξερες μικρή μου πως οι έρωτες πεθαίνουν . Με τι θράσος κράτησες έναν λαθραία ζωντανό μοναχή ;"
και σαν καρφιά τα λόγια της
τρυπουν τα σωθικά μου
" Μα τι σου έφταιξα και με βασανίζεις ; "
με δάκρυα της απαντώ
τότε υψώνεται το μαύρο αυτό λουλούδι
και το μαχαίρι στο κόκκαλο πετά
" Ποιον έρωτα γύρευες μέσα σ ελπίδες ; είσαι ανόητη θαρρώ . Μικρή μου ότι το χει αγγίξει ο πόνος δεν είναι πια το ίδιο ."
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
