| |
Ειν’ η ανάσα μου καπνός στης νύχτας την αφαίρεση,
σαν δήλωση ανεύθυνη της παρουσίας
ενός παρείσακτου της σκοτεινής μυσταγωγίας.
Ειν’η προσπάθεια ηδονικής συνεύρεσης
με τ ’άστρα να στεριώνουνε το άπειρο.
Είναι οι ήχοι κεντημένοι με κλωστή μεταξωτή
στ’ ανίσκιωτο σεντόνι της κοιμισμένης γης.
Δεν ξέρω αν είναι και ο νους,
που ελεύθερος απ’ τα δεσμά της ύπαρξης,
πετάει σε ρεύματα απρόσωπα κι ανέστια. Απατρις,
Να φτάσει εκεί που η τούφα του καπνού
μεγάλη, πλέον, σαν το μηδέν, θα λήξει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
