| |
| | Το πετράδι |  | | |
Στο κρύο ακουμπισμένη η καρδιά
ματώνει απ τις ράγες του καιρού,
που δεν τις έσπασε ο άνεμος του πάθους,
κι αδιαφορεί για το σημείο προορισμού.
Για το άφθαρτο πετράδι της ζωής,
που με σπαθιά προσπάθησα να πάρω,
μάθε πως άργησα, το πήρε ο αέρας,
και τη ζωή μου έχασα στο δάσος.
Άμα το βρεις να το αρπάξεις,
αχόρταγα και γρήγορα, κρυφά,
κρέμασέ το στο λαιμό σου να σε τρέφει,
και ζήσε και για μένα αληθινά.
Ίσως με νιώσεις στη καρδιά σου,
καθώς αυτό σε ακουμπά,
φτιάχτηκε απο όνειρα λιωμένα,
και χαμόγελα ζεστά.
Άμα το βρεις θα του ανήκεις,
και θα σου ανήκει η ζωή,
θα ναι στιγμές που θα ξεχνάς οτι το έχεις,
και κάνει τέλεια επαφή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Μαυρομαντηλού
14-02-2015 @ 17:11 | ΣΟΡΡΥ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΣΕ ΠΕΤΡΑΔΙΑ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ!!!!!!!!!!!!!!
ΜΟΝΟ ΣΕ ΚΑΡΔΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΠΑΝΕ ΠΑΝΩ ΜΟΥ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΠΑΝΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΟΧΙ ΝΑ ...ΧΑΣΚΟΥΝ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΙΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::wink.:: ::wink.:: ::wink.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
