| |
Ήσουν τόσο μοναχικό και τόσο όμορφο
μου φαινόσουν πανύψηλο, αγέρωχο, υπερήφανο
ο κορμός σου τόσο στέρεα πατούσε στη γή
κι η σκιά σου απλωνόταν ένα γύρο γαλήνια.
Ήρθα κι έκλαψα μπροστά σου για μιάν αγάπη.. θυμάσαι ;
ʼφησα την ψυχή μου ελεύθερη, χωρίς ντροπή
και σου εκμυστηρεύθηκα όλα μου τα πάθη
εκεί, μέσα στο δάσος που κρύβει πανάρχαια μυστικά
σου ανοίχτηκα σαν σε φίλο
μ' άκουγες καρτερικά, κι ήταν ο ίσκιος σου τεράστια αγκαλιά
χάϊδευε απαλά τις πληγές του νεανικού έρωτα,
κούρνιασα στα ριζά σου κι αποκοιμήθηκα
κι όταν αργότερα σ' αποχαιρετούσα φεύγοντας
τα φυλλωμένα κλαδιά σου θρόϊσαν σ' ένα κατευώδιο...
Σήμερα ήρθα πάλι εδώ έπειτα από τόσα χρόνια
ο χρόνος σ' έχει κι εσένα σημαδέψει
τον κορμό σου έχει αγκαλιάσει σφιχτά ένας κισσός
και τριγύρω σου βρίθουν τ' αγριόχορτα
κάποια κλαδιά σου, γυμνά και μαύρα
δείχνουν τι πέρασες, κι ότι γερνάς.
Ήρθα και κάθισα πάλι στη σκιά σου
σημαδεμένος κι εγώ απ' τον χρόνο,
δεν τόλμησα όμως να σου μιλήσω
η καρδιά μου σκλήρυνε με τα χρόνια
χάθηκε βλέπεις η αθωότητα,
Κι΄ομως θρόϊσες κι αναδεύτηκες πάλι γλυκά
κατάλαβες, λές και ήξερες από πάντα
λες και διάβαζες μέσα μου
γαληνεύοντας ξανά τη ψυχή μου
και δάκρυα χαράς κύλησαν απ' τα μάτια μου
κι έγειρα όπως τότε πάνω σου ν' αποκοιμηθώ....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
