Σ' ένα κατάρτι οι ανάσες κρεμασμένες κι η σοροκάδα τα σκέλια της ανοίγει, μέσα σε πλάνη οι ματιές σου οι κριμένες, τους καημούς μου, κάθε βήμα σου να πνίγει
[align=left][B][I]
*~* Κόβεις αστέρια *~*
Στη δεύτερη ανάσα, στο ταξίδι
πορφυρόχρωμος κομήτης τόκο πλώρη
μια στοιχειωμένη από πριν έχω πυξίδα
στο μαγεμένο του κόσμου τούτου το βαπόρι.
Μια παράξενη τρύπα στο φεγγάρι
κι η βραζιλιάνα με λα μπάντα να μου γνέφει
ηχούν τα τύμπανα της Άνοιξης του Μάη
μες τα γαρύφαλλα σε κοιτάζω μαγεμένη.
Κόβεις αστέρια μ' ένα δίκοπο μαχαίρι
κι ο ουρανός αιμορραγεί με τη σκιά σου
δώσε επιτέλους της λύτρωσης το χέρι
μην κομματιάζεις ότι φύτρωσε κοντά σου.
Μην κομματιάζεις ότι φύτρωσε κοντά σου.
Η Τραμουντάνα μες τη νύχτα ξεπροβάλει
και αδυσώπητα τα κύματα σηκώνει
της σαγηνεύτρας της στεριάς το ακρογιάλι
ανθό στη άμμο τον μαραίνει δεν φυτρώνει.
Σ' ένα κατάρτι οι ανάσες κρεμασμένες
κι η σοροκάδα τα σκέλια της ανοίγει
μέσα σε πλάνη οι ματιές σου οι κριμένες
τους καημούς μου, κάθε βήμα σου να πνίγει.
* * Nikos D. Stoforos * *
