| |
Και όμως… μου έκανε την χάρη… να έρθει Αθήνα για να φύγει ποια μακριά μου… Ξέρω πως με αγαπάει, όπως τον αγαπάω. Ήμαστε μία σταγόνα στον ωκεανό, αλλά ήμαστε ένα. Ξέρω πως τον μοιράζομαι και με μοιράζετε!!!!
Όταν ήρθε κρατούσα τα δάκρυα μου. μία νύχτα σαν και αυτήν δεν ήθελα να την περάσω.. αλλά από «το τίποτα το λίγο του να ζω» είπε μία Αιδώς. Ακούω καμπάνες στα αυτιά μου. ήξερα πως ποτέ δεν θα τον έχω όπως θέλω, μα είμαι αποφασισμένος. Εκείνο το βράδυ ήταν το τελευταίο μας που θα ήμαστε μαζί και όλο γύρναγε το μυαλό μου… μέχρι που μου σάλεψε. Ξαπλώσαμε και εγω έκλαιγα, χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Ένοιωθα πως γκρεμίζετε η ψυχή μου.
Το επόμενο πρωί μάζεψα τα συντρίμμια μου άυπνος και με πρησμένα μάτια έβαλα τα γυαλιά μου και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Όλη την ώρα να προσπαθώ να κρατηθώ να μη λυγήσω και να μην κλάψω μπροστά του. Άσχετά αν αυτός με έβλεπε και δε μίλαγε. Βγάλαμε φωτογραφίες και επιτέλους μετά από μία ώρα έφτασε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Με αγκάλιασε και τον αγκάλιασα.. φιλιθήκαμε για μία τελευταία φορά και έφυγε. Έφυγα και εγω χωρίς να γυρίσω πίσω να κοιτάξω αν κοιτάει. Βγήκα από το αεροδρόμιο και αμέσος έβαλα τα γυαλιά. Δεν άντεξα κρατήθηκα για λίγο.. μα δεν άντεξα.. έβαλα τα κλάματα.
Ήξερα πως θα μιλάγαμε από το Facebook, αλλά τι να μου κάνει αυτό…
Και τώρα? τι να αγαπήσω και τι να μισήσω?
Συνεχίζετε…
[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
