Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Γ Λ Ε Ι Φ Ω τις πληγές των Α Σ Τ Ρ Ω Ν
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130878 Τραγούδια, 269483 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Γ Λ Ε Ι Φ Ω τις πληγές των Α Σ Τ Ρ Ω Ν
 Δες..πως θρυμματίζεται η ζωή όταν σπαράζονται οι λέξεις...
 
Το βόλεμα είναι η χειρότερη πάθηση.
Η πιο μεγάλη απάτη.
Ο ευνούχισμος του μυαλού..
Το γκρέμισμα των ενστίκτων
Είναι ένα έλος νοσηρό σκεπασμένο με λουλούδια..
Μια αδιάκοπη κατάποση σαγηνευτικών πετρελαιοκηλίδων..
Το βόλεμα είναι παγίδα..
Το βόλεμα ζαρώνει πρώτα τα βήματα κι έπειτα το δέρμα...

Κλείνω αυτούς τους αλήτες τους διακόπτες
να γεμίσω σκοτάδι απαλό και γνώριμο...
Μάταια...
Παραστριμώχτηκαν μέσα μου εκατομμύρια βολεμένες πυγολαμπίδες
κι ανάβουν όλες μαζί
και φέγγει το δωμάτιο σαν 10 ήλιους...
Και σαν να μην έφτανε αυτό, απάνω μου ξαπλώνουν
κάτι λαίμαργες βολεμένες βροχές
σαν κι αυτές τις χοντρές θείτσες που ποδοπατούν όποιον βρουν μπροστά τους
τις Κυριακές στις εκκλησίες, για να πάρουν πρώτες αντίδωρο.
Πρώτα θα μουσκέψουν τα σωθικά μου για τα καλά
κι ύστερα πηδώντας απ' τις σκεπές θα γλείψουν τους τοίχους,
θα κρεμαστούν απ' τα δέντρα
και θα βυθιστούν στο χώμα χορτάτες κι αδιάφορες..
Βλέπω το είδωλό μου κι ούτε απόψε μοιάζω με ποτάμι και πέτρα,
με καπνό κι αλμύρα..
Με τρεμάμενη φλόγα κι ασάλευτη νύχτα..
Κάνω να ταΐσω τη σελήνη και πάλι δεν καταδέχεται..
Τα φεγγάρια τρέφονται μόνο από άγριες νύχτες..
γιαυτό έχουν βλέμμα τρελό και πλατύ χαμόγελο..

Σε λίγο ξημερώνει
κι εγώ δεν είμαι μίζα να γυρίσει το κλειδί του πρώτου πρωινού λεωφορείου μέσα μου..
ούτε βαγόνι να τινάξω σπίθες της τριβής στις ράγες..
δεν είμαι κάδος να μ' αδειάσουν βιαστικά τα σκουπιδιάρικα.
Δεν είμαι κουλούρι ζεστό σε γυάλινο κουτί στα πεζοδρόμια..
δεν είμαι καν φυσαλίδα πρωινής υγρασίας να βρέξω την άσφαλτο.,
ούτε πατημένο γατί ξανά και ξανά πλάι σε αίμα..
Κλείνω τα μάτια κι άξαφνα είμαι το μαύρο χρώμα που βάφονται τα σκοτάδια..
είμαι μια σκιά που σέρνεται αλλάζοντας σχήμα πάνω σε γερασμένους τοίχους
και τρεμάμενα δέρματα πουλιών..

Απόψε γλείφω τις πληγές των άστρων κι εκείνα τις δικές μου...
Κοίτα..κοίτα...
πως σβήνουν μεμιάς οι πόλεις όταν ανάβουν τα φώτα...


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 7
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή . . .
 
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
22-03-2015 @ 04:19
::up.:: ::rol.::
ΒΥΡΩΝ
22-03-2015 @ 08:01
..δεν είμαι κάδος να μ' αδειάσουν βιαστικά τα σκουπιδιάρικα.
Δεν είμαι κουλούρι ζεστό σε γυάλινο κουτί στα πεζοδρόμια..
δεν είμαι καν φυσαλίδα πρωινής υγρασίας να βρέξω την άσφαλτο.,
ούτε πατημένο γατί ξανά και ξανά πλάι σε αίμα..

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
pennastregata
22-03-2015 @ 13:11
Εαρινό ηλιοστάσιο...
Αμάλθεια
22-03-2015 @ 18:13
Πόσα αστέρια χρειάζεται άραγε μια σκιά;
Εικόνες που γεμίζουν το κεφάλι
μέχρι αυτό να πιστέψει πως θα εκραγεί..
πανσελινος
22-03-2015 @ 19:30
Βλέπω το είδωλό μου κι ούτε απόψε μοιάζω με ποτάμι και πέτρα,
με καπνό κι αλμύρα..
Με τρεμάμενη φλόγα κι ασάλευτη νύχτα..
Κάνω να ταΐσω τη σελήνη και πάλι δεν καταδέχεται..
Τα φεγγάρια τρέφονται μόνο από άγριες νύχτες..
γιαυτό έχουν βλέμμα τρελό και πλατύ χαμόγελο..
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Μπράβο !
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
22-03-2015 @ 21:43
Κοίτα..κοίτα...
πως σβήνουν μεμιάς οι πόλεις όταν ανάβουν τα φώτα...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Αστρόκηπος
23-03-2015 @ 00:17
Να είστε καλά όλοι!
καλό ξημέρωμα!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο