| |
Όταν μιλήσει η θάλασσα
φρόντισε μην είσαι μπρος της.
Την οργή της μην ακούσεις
αυτή που στέλνει με τα κύματα.
Αυτή που σου λέει "Φύγε!
Άλλο πια μη μ' ενοχλείς".
Δεν αντέχει τον καημό σου.
"Είμαι ήδη αλμυρή,
με δάκρυα μη με ποτίζεις".
Άκου και το δικό της τον καημό
που άνθρωπος δεν καταδέχτηκε ν' ακούσει.
"Να ξαποστάσω θέλω
μα όλο κυλώ.
Ρυάκια βρώμικα,
ποτάμια καθαρά
σ' εμένα καταλήγουν.
Κι εγώ τ' αγκαλιάζω".
Μα εμένα η αγκαλιά μου
ακόμη άδεια είναι.
"Δε με νοιάζει. Ψέματα!
Δεν είναι πάντα."
Όχι, δεν είναι πάντα.
Είναι τώρα.
"Τότε φύγε μακρυά μου
και πήγαινε να τη γεμίσεις."
Κι η θάλασσα μιλούσε μόνη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
