| |
Χρώμα λευκό στην άκρη πάνω ενός ψηλού βουνού
και μια φωνή μικρού παιδιού
να σπαρταρά και να δακρύζει
στο κρύο μέσα και τη βροχή.
Άνοιξη μες στην καταιγίδα.
Λάμψη κι αγκάλη στο σκοτάδι,
φεγγάρι, γέλιο στη σιγή.
Κι ένας μικρός ανθός μες στων ματιών την όψη.
Χαρτί κι ένα μηδέν.
Ρόδο, ρόδο αμάραντο. Μα και μαραμένο.
Βάλσαμο στην όχθη εκείνη των ονείρων
και των λογισμών και…
θλίψη γλυκιά. Ανείπωτη κι αόρατη.
Με σκέψεις βουβές. Σαν σύγνεφου σταγόνες,
δίχως μιαν ηλιαχτίδα στης άνοιξης τ’ αντίκρισμα.
Κι ακμής αντιστάθμισμα.
Πηγάδι μ’ άφθονο και καθαρό νερό,
αγνάντι, πέρα στον βυθό και στου ουρανού τ’ απέραντο.
Σταγόνα στη θάλασσα μέσα τη δική σου εγώ
και δάκρυ αγνό στο πέλαγο
ειν’ ο έρωτας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
