| |
Υπάρχει ένας ρόλος. Αυτός που παίζουμε κάθε μέρα.
Καμιά φορά φτάνει στο τέλος του,
λίγο πριν κοιμηθείς.
Είναι το τώρα που οι λέξεις είναι πιο βαριές,
γιατί, δεν ξέρω…
Αλλά το Α και το Ω τραβούν γωνία κατακόρυφη στα γράμματα
σαν να ψάχνουν το άλλο τους μισό.
Κάθε γράμμα είναι μόνο του.
Κάθε λέξη είναι πολλές μοναξιές μαζί.
Λίγο πριν…σωπαίνω.
Αρχίζει ο ρόλος.
Πόσοι άνθρωποι φτάνουν στο τέλος και πόσοι το ξέρουν…
Και σε κοίταξαν στα μάτια με αγάπη…
Αγάπη ρε! Αγάπη!
Και δεν ζήτησαν να τους χειροκροτήσεις.
Απλώς να τους ακούσεις λίγο πριν χαθούν.
Και γέλασαν στο τέλος μόνοι.
Και κοιμήθηκαν. Γιατί;
…
Ποιος απάντησε στο ‘’Γιατί;’’
Ποιος απάντησε στο βλέμμα;
Αφού δεν ξέρεις…δεν ξέρεις.
Θέλω ήλιο…
κι ένα κομμάτι ψωμί να το φυτέψω. Βαρέθηκα.
…
Βαρέθηκα.
…
Κι εσύ;
…
Σταμάτα.
Θέλω κι άλλο φως. Σκοτεινιά.
Ο ίσκιος έχει ανάγκη το σκοτάδι όσο και το φως.
Η μεγαλύτερη δύναμη στη σύγκρουση, φως και σκοτάδι.
Ο ίσκιος. Ψεύτης κι αληθινός.
Εγώ. Εσύ. Και φωτιά. Σιωπή.
Και οι λέξεις βαραίνουν.
Βαραίνουν λίγο πριν φύγω ρε γαμώτο…
Λίγο πριν…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
