| |
Αναπολώ ακόμα τις στιγμές
που μπορούσα να δω το πρόσωπό σου.
Τα μάτια σου, που έλεγαν
ό,τι δεν τόλμαγαν ποτέ τα χείλη σου να ξεστομίσουν.
Για να κρυφτείς άλλαζες βλέμμα
ή πιο συχνά
κοιτούσες κάτω,
σαν να συνομιλούσες σιωπηλά
με το πάτωμα
ένα πάτωμα
που άκουγε συχνά τα πιο μεγάλα σου προβλήματα
τις σκέψεις που δεν ήθελες
κανένας άνθρωπος να ακούσει.
Γιατί φοβόσουν τους ανθρώπους.
Γιατί οι άνθρωποι προδίδουν.
Και απογοητεύουν.
Και πληγώνουν.
Από πόσα πατώματα άραγε έχουν περάσει τα μυστικά σου;
Πόσοι τοίχοι και ταβάνια έχουν λύσει
τις πιο μεγάλες τραγωδίες της ζωής σου;
Πόσοι ουρανοί έχουν σκεπάσει τα τραύματά σου;
Κάτω από πόσες νύχτες έχεις κλάψει τα βαριά ακατόρθωτα της ζωής;
Κι όμως είχα δει φως μες στις σκιές σου.
Είχα δει, κάπου εκεί
πίσω απ ' τον αμυνόμενο στρατό
του πληγωμένου σκληρού προσώπου σου
να ανατέλλουν πρόσωπα παλιών σου εαυτών,
όταν ακόμα ήσουν ανέπαφος από το μολυσματικό φιλί των φιλοδοξιών,
όταν ακόμα γελούσες ελεύθερα,
χωρίς να μετράς πόσες δοσολογίες σοβαρότητας παρέλειψες,
χωρίς να φοβάσαι πώς θα ηχήσει το απροβάριστο έναντι του προσχεδιασμένου.
Μια αυτοάνοση καρδιά
που νοσούσε από μικρή περιορισμούς στην καλοσύνη της,
σιωπή στα θέλω της,
μοναξιά στη φιλικότητά της
και πάνω απ' όλα
νοσούσε αποκόλληση και απόρριψη σε ό,τι δικό της,
για να προσκοληθεί στο πρέπον ξένο.
Πώς θεραπεύεται άραγε μια τέτοια καρδιά;
Πώς σκοτώνονται άραγε τα μικρόβια των συμβιβασμών;
Πώς αναρρώνουν πλήρως οι βαθιές τομές των παιδικών τραυματικών εμπειριών;
Πώς επουλώνονται οι πληγές
της συνεχούς προσπάθειας για αποδοχή και αναγνώριση;
Πώς εξαφανίζονται τα σημάδια της απόρριψης απ' την ψυχή;
Πώς...
...γίνεται να νιώθεις ακόμα
ξένος μες στην αγάπη και γνώριμος μες στην αδιαφορία;
Αναπολώ ακόμα τις στιγμές
που το βλέμμα σου
γελούσε παιδικότητα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
