| |
Μην μoυ θυμώνεις να χαρείς το πρόσωπο μου σβήνει,
γιατί έχεις στα μάτια σου μια φεγγιασμένη δείνη.
Μια μανιασμένη ομορφιά μες σε καιρούς χαμένους,
που περπατάειι στα σκοτεινά σε χρόνους ξεχασμένους.
Πως σε ζητώ να το ξερες, πόσο για σε ανθίζω,
μέσα σε κήπους μενεξιούς το πόθο μου χαρίζω
Για να μυρίσει Άνοιξη και να ερθείς κοντά μου
ρόδο είναι το στεφάνι σου το χώμα η αγκαλιά μου
Μην με αφήσεις να χαρείς η ανάσα μου κυλάει
σαν το νερό του ποταμού και το φιλί ζητάει
στα χείλη πάνω να χαθεί να χαραχθεί να μείνει,
γιατί στα μάτια σου γυρνά η φεγγιασμένη δείνη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
